-
Czuję się bezsilna. Najpierw koszmar życia z ojcem alkoholikiem w przemocowej rodzinie. Teraz syn już utracił kontrolę nad piciem. Ma 17 lat a pije, okrada, oszukuje, ma już swój własny świat w gronie pijących kolegów. Widzę dokładnie te same zachowania co u ojca. Od lat chodzę i szukam pomocy u psychologów i innych instytucjach. Sama ciągnę już łącznie z grupową ponad 6 lat terapii. Terapeuci uważali mnie za przewrażliwioną matkę i bagatelizowali to co mówiłam o synu. Nawet skończyłam psychologię i mam poczucie porażki. Podjęłam sporo różnych wysiłków. Nie byłam w stanie pomóc ojcu a teraz widzę jak moj syn marnuje sobie życie. Jestem wyczerpana. Nawet nie szukam pracy jako psycholog bo nie widzę skuteczności pomocy. Nie mam siły i w nic juz nie wierzę. Jak jest poważny realny problem zostaje z tym sama ze sugestiami że to są błędy wychowawcze. Nie mam problemu żeby nawet to przyznać ale co to pomoże? Jeżeli dalej nie umiem zatrzymać syna w rozwoju uzależnienia. Nie mam siły. Nie jestem w stanie szukać już pomocy. Odbijam się od różnych instytucji patrząc na wadliwość systemu. Brak mi sił. Nie mogę już sypiać. Rozsypuje mi się rodzina. Inne dzieci nie prowadzą normalnego życia bo cała energię obecnie wkładam w syna. A on nocnymi pijackimi powrotami zaburza cały rytm życia. W dzień znika, okrada i okłamuje. Nie liczy sie z żadnymi ustaleniami. Chcę go wysłać do ośrodka zamkniętego leczenia uzależnień ale boję się znowu odbicia się od niewydolnego systemu. Nie mam wyjścia i muszę go teraz tam go wsadzić. Ostatni moment na jego życie lub pijacką egzystencję. Nie wiem co mam zrobić. Gdzie się udać. Czego szukać. I czy jest to możliwe. Czy on nie ucieknie po 5 dniach jak nawet pozwoli się umieścić w takim ośrodku. Ja już też normalnie nie funkcjonuje a mam jeszcze młodsze dzieci. Mogę i je stracić… Nie wiem po co to pisze. Może dlatego że spać nie mogę i głowę mi rozsadza. Świat wokoło nie rozumie i osądza. Jestem w tym sama
Przykro mi, jeśli zabrzmiałem jak nauczyciel. Nie miałem takiego zamiaru, ani też nie oczekuję od Ciebie unikania kontaktu wzrokowego (o co tutaj nietrudno 😉 ) lub milczenia. Jestem takim samym niedoskonałym człowiekiem ja Ty. A gdybym był „mądry”, nie popełniłbym w życiu tylu błędów 🙂 Po prostu z chłodnego dystansu czasem niektóre rzeczy dostrzec łatwiej.
A co rozumiesz przez wsparcie? Jakiego rodzaju wsparcia potrzebujesz?
Chcę edytować poprzedni wpis, bo wkradlo się jedno zniekształcenie o dwòjce pozostałych dzieci kiedy Ty piszesz jedynie pozostałe dzieci. Gdzieś pisząc z pamięci wkradł się błąd.
Link do audycji z bloga Konrada44
A w niej zwròciłbym Twoja uwagę na to co mòwią terapeuci
1. Gdy emocje biorą gòrę warto przesunąć decyzyjność na rozum (często jest tak, że o czymś wiemy co więcej umielibyśmy wskazać rozwiązanie komuś innemu, bo znamy temat, ale nie potrafimy sobie z tym poradzic)
2. Gdy nie potrafimy sobie z czymś poradzić, czujemy, że zwariujemy itp. warto poszukać pomocy na zewnątrz
3. System iluzji i zaprzeczeń, że wyprowadzisz syna na prostą, bo masz ku temu kompetencje, wiedzę a system jest taki niewydolny
Olwia75 napisała:
a to, że jestem psychologiem tylko pogarsza sytuację. Szybciej zostanę oceniona, pouczona niż wsparta. Jak to się mówi- „lekarzu ulecz sam siebie”…..
Olwia75 rozumiem o czym mòwisz, bo można sobie wyobrazić słowa kogoś nieżyczliwego w stylu ,psycholog ludzi chce terapeutyzowac a własnego syna nie potrafi wychować’.
Tyle, że tak naprawdę według mnie odbywa się to na poziomie ego, bo stanięcie w pozycji ucznia lub uznanie, że w tej sytuacji nie potrafimy sobie poradzić jest oznaką siły a nie słabości i to co ktoś mòwi gdy nie przeszkodzi nam nasze własne ego tak naprawdę nie ma znaczenia.
W książce o odpowiedzialności i ego był bodaj przykład doświadczonego pracownika, ktòremu 'młody’ pokazuje jakieś rozwiązanie i jaka jest częstą reakcja? Częsta reakcja jest w stylu ’ słuchaj młody ja tutaj pracuje 20, 30 lat i robię tak od 20 lat i nie mędrkuj tutaj’
Ego, nie pozwoliło temu doświadczonemu pracownikowi wysłuchać 'mlodego’ a to czy uzna rozwiązanie za dobre ma być poepo chłodnej analizie, dyskusji a nie odrzucone bezwarunkowo.
Chciałem Ci tylko pokazać, że ten problem ego występuje w każdym zawodzie. Lekarzowi może przeszkodzić ego w pòjściu po poradę, informatykowi zapytanie o jakieś proste rozwiązanie bo np. siedzi w innej dziedzinie itd.
I każda z tych osòb powie to, że wyuczyłem się tego zawodu jest tak naprawdę przeszkodą, ale to nieprawda, bo przeszkodą jest nasze ego i nie umiejętność stanięcia w pozycji ucznia i uznania, że z tym problemem sobie nie poradzimy i wcale nie oznacza to, że nie poradzimy sobie w wielu innych sprawach w zależności od zawodu czy wykonywanych czynności a już na pewno to nas nie skreśla a wręcz odwrotnie dzięki temu możemy iść dalej, bo być może z pomocą innych poradzimy sobie z tym konkretnym problemem dzięki czemu będziemy realizować inne tematy.
Dziękuję wszystkim za wypowiedzi. Jezeli mamy mówić prawdę , to kilka bylo dość bolesnych, oceniających i pouczających. Były też wsparciowe. Dziękuję za wszystkie.</p>
Bardzo boli, kiedy bezsilnie patrzy się na destrukcję syna. Już nie pytam, nie szukam pomocy, słów. Jestem w tym sama. Myślę, że mówią ci, którym udaje się. Cala reszta jest już niema. Nikt nawet nie chce słuchać , to takie „nieudaczne”. Długotrwałość problemów ukazuje prawdziwą wizję rzeczywistości.Poddaję się.
Nie chcę być już silna ani mądrą. Chcę żeby to się po prostu skończyło. Nie chcę budzic się i wytrzymywać kolejnego dnia.</p>
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.