ostatnio jakbym zatonęła w wielkim dole, wręcz kanał sueski .. czasem dno jest głębiej a czasem jakbym nieco wynurzała się, ale nigdy ponad powierzchnię, ciagle gdzieś, gdzie nie docieraja promienie słonca, bad¼ sa zdecydowanie słabsze, zniekształcone .. ale mimo to, mimo, że nie daję już rady, że czuję totalny brak sił, że mam dość .. chwilami czuję, że odpuszczam .. jakbym wiedziała gdzieś w głębi, że nie ma innej opcji, że dam radę, że będzie dobrze .. że wygram i będę żyć .. pomimo wszystko ..
gdzieś tam, w środku wiem, że przetrwam, gdzieś tam w środku siedzi wielka wiara i nadzieja .. coś jakby coma:
"mimo że zgubiłem się
mimo że zabrnałem w mrok
wymieszałem z błotem krew
ocaleję mimo to
trzeba uprzytomnić sobie że
nawet kiedy wszystko straci sens
znajdziesz przestrzen gdzie
wielka wiara tłumi lęk"
skad we mnie ta szalona i stuprocentowa pewność ..
pomimo braku sił ..
