Ja mam wrażenie jakby cienia, który podąża za mną. Gdziekolwiek bym nie była i cokolwiek nie robiła, on jest obecny. Ten cień to ukryty lecz wyczuwalny lęk, niezadowolenie, szukanie we wszystkim bezsensu, winy, coś co ściąga w dół.
Kiedyś z nim walczyłam, ale to nic nie dawało. Codziennie niezmiennie jest. Czasem się złoszczę, wściekam, czuje się zmęczona, owładnięta, chcę się odseparować od tego cienia, pozbyć się go, zrobić z nim coś by zniknął. Gdy budzę się rano, to pierwsze czego mam świadomość to cień. Sama się zastanawiam co jeszcze mogę z tym zrobić. Zaakceptować? Ze jest coś takiego i już. Zaakceptować tak jak kaleka akceptuje brak nogi czy ręki i fakt, że już nie cofnie czasu, nie odzyska pełnej sprawności, ale to jak potoczy się jego zycie, zalezy od niego, a nie od jego kalectwa? Już nic z tym nie robić, nie próbować cofać czasu, nie rozmyślać co by było gdyby, albo co zrobić by cień zniknął? Zyć z cieniem, obok cienia… Nie słuchac tego co mówi, czym straszy, jakie czarne wizje rozsiewa. Ale uznać, że jest. Może to jest rozwiązanie?
