Witaj. Fajnie, ze Ci sie chcialo zalozyc wlasna stronke:) Aczkolwiek po 1- piszesz, o braku wyksztalcenia psychologicznego, ale bardzo odwaznie formuujesz zdania, uwazajac je za pewnik: "Jesli jest tak i tak to zrob to i to", "Takie zachowanie swiadczy o "…itp. Troche to niebezpieczne, pamietaj, ze wiele ludzi moze Cie potraktowac jako osobe godna zaufania, w sensie terapeutycznym. Piszesz na stronce mimo wszystko wiecej o cechach DDA, podsumowujesz, "nauczasz", niz o wlasnych przezyciach. Piszesz, ze na terapii najpierw to potem tamto,a to sie troche mija z prawda. Jestem po zakonczonej terapii grupowej, ale przebiegala ona troche inaczej. Kilka szczegolow sie rozni, warto wiec byloby zaznaczyc, ze Twoja terapia zaczela sie od tego a skonczyla na tym. Absolutnie sprzeciwiam sie zdaniu jakoby kazdy DDA lubial uzalac sie nad soba, marudzic itp. jak piszesz w jednym z tematow. Moim zaniem, a takze wedlug tego, co sie uczylam, jest zupelnie odwrotnie. Rzadko kiedy spotyka sie uzalajacego nad soba DDA. Sa to ludzie "zamrozeni", a jak wiadomo lod nie odczuwa i nie przyznaje sie do emocji, a juz napewno nie do zalu czy smutku. Uzalac to DDA sie uczy!! To jeden z objawow zdrowienia. Ponadto juz napewno nie po to, aby moc sie bezkarnie uzalac, idzie sie na terapie. Nie ujelabym tego nigdy, jako jednego z powodow zglozenia sie na terapie.
Mam nadzieje, ze nie czujesz sie obrazona. Nie chce wcale powiedziec przez to, ze nie fajne jest pisanie stronki. Fajne- zawsze to jakis krok do przodu.
Z tego co wywnioskowalam jestes pedagogiem- tak jak ja. Przemawia za tym literatura, jaka polecilas do przestudiowania. Dorzucilabym na Twoim miejscu jednak tez cos z dziedziny bardziej psycholoicznej niz peagogicznej. Jest mnostwo ksiazek bzposrednio o DDA. np. ksiazka o tytule "Na zakrecie"- ale zabij mnie a autora nie pamietam!;) W kazdym razie byla to ksiazka, ktora od razu na dziendobry kazano mi przeczytac zanim rozpoczelam terapie. Ksiazka fantastyczna. Polecam.!
Pozdrawiam i zycze powodzenia:)
😉
