A ja dziś natknęłam się na wiersz o DDA. I tak sobie pomyślałam, że mógłby być naszym hymnem. Czytając, miałam wrażenie, że to ja jestem autorką tych słów, że płyną one z mojego wnętrza. Taka moja wewnętrzna mantra. I wydaje mi się, że większość z nas będzie miało podobne wrażenie.
Tym, którzy już zrozumieli i tym, którzy jeszcze nie wiedzą, że nimi są
[size=4]My, Dorosłe Dzieci Alkoholików,
zranieni już na początku drogi,
zagubieni w gąszczu schematów.
Dajemy, by nam więcej zabrano,
nie bierzemy, by nie kazano zapłacić.
My, Dorosłe Dzieci Alkoholików,
ci z boleśnie obnażoną duszą,
ranioną dotykiem obcych
i ci, zamknięci w skorupie
z bezwzględnym zakazem wstępu.
My, Dorosłe Dzieci Alkoholików,
żywiący się niespełnioną miłością,
szukający nieistniejącego.
Silni w oczach postronnych,
we własnych będący niczym.
My, Dorosłe Dzieci Alkoholików,
bezwolnie wchodzący w związki,
do których nas wybrano,
trwający w nich z bezsilności,
przełykając ból i poniżenie.
My, Dorosłe Dzieci Alkoholików,
my, niepełnosprawni inaczej…[/size]
~Madison
Edytowany przez: monika2711, w: 2013/08/21 14:50
