To przez was, rozstalam sie z facetem i nie skonczyl sie moj swiat, nie nienawidze go, nie mam nowego, zamiast wyc z rozpacZy w czelusciach samotnosci, pytajac wciaz i wciaz dlaczego, oskarzajac raz jego raz siebie, przepuszczac pieniadze w galeriach handlowych, szalejac po sklepach, zaznaczac glosno wszem i wobec swoja swiatla obecnosc, udawadniac jaka to ja elokwentna, popisujac sie dowcipem jestem( czesto zlosliwym). zamiast ze wszystkich sil zagluszyc to co sie we mnie dzieje – rozstalam sie w spokoju, ale nie bez bolu, kocham, pewnie on tez, nie szukam winnych, jestem wsciekla, ale sie tego nie wypieram, nie uwazam, ze to oznaka mojej slabosci, nie unikam ludzi, nie zamykam sie, nie robie wszystkiego i za wszelka cene, zeby sie nikt nie zorientowal jak mi zle, jest we mnie zlosc, smutek, tesknie ale i spokoj, cisza, moze nawet gotowosc zeby sie temu przyjzec i pogodzic z tym co sie stalo. zdaje sobie sprawe, ze ktos pomysli, ze to naturalne, pewnie tak, ale nie dla mnie.
Chce bardzo, bardzo podziekowac wam za wsparcie, nauczylam sie tutaj czegos bardzo waznego, a mianowicie tego, ze nic nie musze w sensie udawac kogos kim nie jestem zeby uzyskac akceptacje, ludzie nie zawsze musza sie ze soba zgadzac, rozne zdanie i poglady nie sa rownoznaczne z odrzuceniem, sa czyms naturalnym, prawa do popelniania bledow i tego, ze jesli chcem czegos od innych musze im o tym mowic, nie czekac ze sie domysla, a pozniej oskarzac, ze nikt mnie nie rozumie i ze nawet najbardziej irracjonalne mysli i emocje maja sens .Czuje sie samotna, ale w zupelnie inny i nowy sposob. z mojego zycia odszedl mezczyzna, ale nie odeszlo za mnie zycie.
DZieki
