natalia* napisała:
„nie wiem czy M. Wisniewskiego jest dobrym przykładem wybitnego DDA. moim zdaniem nie, bo to nie sztuka dostac sie na szczyty kariery "zawodowej".”
Tym razem nie zgodzę się z Szanowna Przedmowczynia.
Watek dotyczy wybitnych DDA, a więc takich, ktorzy wybili się ponad przeciętność, sławnych (definicja intuicyjna i zawężajaca, ale założyciel watku nie podał innej jako obowiazujacej).
"Wybitny" nie oznacza taki, ktory sobie radzi z życiem, jest poukładany. Przynajmiej nie tak sformułowała to Shadow. Idac tropem, ktory proponujesz nie możnaby uznać za wybitnego Polaka, np. Chopina, ktorego życie osobiste zdecydowanie nie było poukładane.
„to nie sztuka dostac sie na szczyty kariery "zawodowej".”
Z cała sympatia, jaka mam do Ciebie, wirtualna koleżanko (a mam tej sympatii sporo), to zupełnie się nie zgadzam. Masz prawo do swojego zdania, ja rownież, one moga się rożnić, więc z cała odpowiedzialnościa stwierdzam, że wg mnie wspiać się na szczyty kariery tak jak Michał Wiśniewski, to zajebista sztuka. To, co myślę o jego muzyce czy osobie, to zupełnie inna (także wyłacznie moja) sprawa, ale bez dwoch zdan on szczyty kariery osiagnał, miał swoje pięć minut i wykorzystał je.
W takim znaczeniu jest dobrym przykładem wybitnego DDA
Natomiast rozumiem, że gdyby przyjać za kryterium to, że jakiś DDA odniosł sukces (jakkolwiek definiowany) radzac sobie jednocześnie z "objawami zespołu DDA", to oczywiście M.W. nie byłby dobrym przykładem. Jednak takiej definicji nie doszukałem się w tekście Shadow.
Pozdrawiam serdecznie
Dociekliwy i lekko kłotliwy dziś
TJF
