Właśnie się zalogowałam, nawt nie wime co mam pisac… zawsze swoje uczucia trzymalam gdzieś daleko, zdala od innych. Szłam przez życie z podniesiona głowa, uśmiechem na twarzy.Każdy kto mnie zna uważa mnie za otwarta, radosna dziewczyne, w sumiet to tak jest zawsze mila usmiechnieta…a złe wspomnienia, poczucie krzywdy… schowanew gdzies, gdzie nikt ich inie zobaczy,chowam je tez sama przed soba, ale czasami najczesciej wieczorem cos we mnie peka i zaczynam płakać. Wracaja wspomnienia, te o ktorach chcialabym zapomnieć… ale nie umiem…..
Mam wspanialego nażyczonego, przeciwienstwo mojego ojca, dobra prace, skonczylam dobra uczelnie, a nadal czuje sie jak bym była nikim 🙁 słyszalam to przez 18lat, ze jestem nikim, ze nic nie osiagne… powiedzilam sobie w tedy jeszcze mu pokaze… skonczylam szkole i wyjechalam do Warszawy, udowodnilam ze jestem cos warta, dzis mowi ze jest ze mnie dumny, ale dlacfzego ja nie jestem dumna z siebie, ze mi sie udalo, dlaczego to ciagle boli, dlaczego zyje ciagle problemami mojej mamy i ojca… dlaczego m\am napady zlosci do bliskich mi osob. Dlaczego nie moge zyc dalej powiedziec sobie to co bylo minelo, wazne jest to co jest i bedzie.
Dlaczego ciagle czuje ze jestem nikim, czuje strach przed ludzmi ktorzy maja wladdze….dlaczego czuje smutek, kiedy w moim zyciu tyle dobra i powodzen
Edytowany przez: marta2315, w: 09.05.2007 18:22
