Ja osobiście nie umiem się odnaleźć w związku. Moim problemem jest głównie, że się wstydze tego, że jestem w związku. Jak słysze od mężczyzny że "mnie kocha" czy "tęskni" a uwielbia to powtarzać co chwilka, to mnie strażnie paraliżuje. Boje się przedstawić tego mężczyzne rodzinie, przyjaciołom, choć prubuje to przełamywać. Może działąm, ale nie oznacza małego strachu, wstydu, jest okropny wielki.
Moja psychoterapeutka nakreśla, że jako najmłodsza w rodzinie dalej jestem traktowana jak dziecko, które trzeba chronić. A jak dziecko ma być z mężczyzną?
Mężczyzna jest prawie "ideałem". Ma swoje wady, ma swoje problemy, ale odziwo umiem postawić swoje granice, by to co go boli na mnie nie wpływało. wiem, ze mogę tylko wspierac, ale nie jestem lekarstwem na to co przeżywa, ma sam sobie radzić z trudnościami. Akurat taki problem też sie przewija, ale uważam, to że jest on teraz najmniej ważny, bo w miare potrafie postawić tą granice. Dany mężczyzna wie o moich wszystkich problemach. Biedak męczy się, jak mam problemy ze wstydem. Jeszcze przed nieznajomymi to jako tako jest, ale jak są znajomi to normalnie bym chciała by mi nie okazywał tego co czuje do mnie. Jak jesteśmy sam na sam, to w miare jako tako jest, dużo się rozmawia. Mowimy sobie o trudnościach i wierzymy, że kiedyś je rozwiążemy. Niestety on dobrze wie, ze to co sie ze mną dzieje ogranicza pewne nasze relacje.
Dostaje szału z tego, że istnieje ta trudność, jak ona mnie męczy. Ja cche sobie z tym poradzić ale nie wiem jak?:(
