Odpowiedzi forum utworzone
-
U mnie to się wszystko rozwija w formie fantazji. Co prawda o ile dostanę umowę na dłużej to bym chciała iść na terapię. Pogadać o tym wszystkim z psychologiem.
Z tym wygadaniem się racja. Mam pluszowego pomidorka, którego traktuje jak bratnią dusze ale to nie to samo. Poniekąd w pracę uciekam. Mam możliwość robić nadgodziny to z tego korzystam bo raz, że ładna wypłata a dwa, że w domu to nikt na mnie nie czeka.
Ja akurat nie oceniam człowieka po okładce. Gadali że kierownik jest be czy taki. To dlaczego dla mnie jest normalny i bardzo miły. Coś potrzebuje to podziękuje. Brygadzista podobnie.
Jakąkolwiek robotę nie robię to ilekroć on przechodzi przez alejkę w której ja robię to wszystkich nagle wywiewa.
A jestem z nimi w dobrych stosunkach bo mi zależy na pracy i na dłuższej umowie, a oni mają największy wpływ na to.
Racja. Ze mnie to ostatnio wychodzi to, że brakuje mi bratniej duszy. Od 1,5 roku siedzę w Gdańsku. Nie mam tu znajomych i trochę samotność męczy.
Bardzo lubię kierownika ale nie chce sobie wyobrażać nie wiadomo co. Choć dla mnie temat uczuć to delikatny jest. Nie mam obycia w takich sprawach to duszę w sobie to. Nie mam i tak z kim się o tym podzielić. W pracy to wiadomo, że nie powiem. Bratowa to prędzej stwierdzi, że się w nim podkochuje. Pozostali z rodziny nie wiedzą o tym nawet.
Mam wątpliwości co do swojej orientacji. Nie mam doświadczeń z żadną płcią to tylko wyobrażenia że jakby co wyglądało jakbym z kimś była w związku.
Mam 27 lat a nigdy nic u mnie nie było. Zero jakichś porywów serca na widok faceta czy kobiety. Dopiero jak poryw serca poczułam do motoryzacji to uaktywniły się uśpione u mnie inne cechy. Mam dylematy jak 16 latka przysłowiowa co szuka swojej tożsamości płciowej. A moja wyprowadzka z domu pokazuje mi wszystko. Że miewam potrzeby przytulić się do kogoś, że nie mam bratniej duszy. Gdzie mieszkając w domu z rodzicami tego nie odczuwałam. Obnaża mi to wszystkie możliwe braki emocjonalne.
Wydaje mi się teraz, że we mnie odzywa się syndrom dziecka we mgle. Nikt mnie zwykle nie zauważa a jak taki facet do mnie zagaduje to sobie roję nie wiadomo co.Miałam tak w przypadku znanych osób. Że równie dobrze to może być złudne uczucie zauroczenia kimś a tak naprawdę bardziej poczucie, że skoro nikt mnie nie zauważa (i moich potrzeb emocjonalnych) a zagaduje do mnie taki facet. Wiecie generalnie pracując z facetami nie mam porywów serca że się w nim zakochuje i patrzę na nich jak na obiekt seksualny. Jedynie mam tak z kobietami. Myślę jak to facet, że jaka ładna dziewczyna i tak dalej.
Pomijam to że mi się ciepło robi na jego widok. Nie wiem czy to chodzi, że to taka miła duszyczka w pracy czy co.
Nie przejmuje się tym co na kierownika gadają. Wychodzę z założenia, że trzeba samemu poznać daną osobę niż słuchać plotek na czyjś temat. Ja go lubię i nic do niego nie mam.
W pracy nikomu o tym nie wspominam. Przypadkiem się komuś powiedziało mi o tym w pracy. Ktoś mi wspomniał o tym tak „wydawało mi się że on kogoś ma”. Ja na to a ma kogoś ?. W odpowiedzi słyszę no żonę i dziecko. Raz się śmieli, że ci się on podoba bo patrzysz na kierownika wzrokiem takim jakbyś się w nim zakochała. Zbyłam temat bo nie chciałam by to drązyli.
Dla mnie to że komuś się coś wydaje to znaczy albo specjalnie mi to mówi albo że kogoś ma faktycznie. Lubię kierownika i nic do niego nie mam. Póżniej sobie tak myślałam, że kiedyś miałam coś podobnego ale z prowadzącymi Automaniaka. Facet mnie wciągnął w motoryzacje to mi się tworzyło żle w głowie, że chciałabym by zwrócił na mnie uwagę i tak dalej. Z racji, że facet wpływowy i tak dalej. Póżniej jakoś wyszło tak, że skoro piszę opowiadania do szufladki to będzie moja postacią. Z kierownikiem mam podobne teraz myśli.
Nie wiem w sumie czy sny mają jakieś znaczenie ale raz mi się śniło, że jestem zazdrosna o kierownika bo gadał z koleżanką moją z którą pracuje i że ona go podrywa a ja taka szara mysz i nie umiem.
Jak pracowałam z samymi facetami w dhlu to nie miałam takich odczuć. Jeden chłopak to był dla mnie jak młodszy brat, a drugi to jak taki przyszywany ojciec. Widocznie mi brakuje normalnych wzorców pomijam to, że w kwestii seksualności faceci mnie nie podniecają. Sama z facetami pracuje i nie mam porywów serca odnośnie nich.
Oczywiście w pracy się witam z kierownikiem cześć mu mówię. Co dziwne gościa rozumiem jak się wkurza na ludzi, którzy pracy nie szanują.
