Telimena zapisz:
Obawy ma każdy z nas. Ja dzięki Bogu, jakos ich uniknęłam. Z prostego powodu, byłam na samym dnie i nie miałam wyjscia. A potem już nie mogłam sobie wyobrazić, że zaprzestanę chodzić na terapię. Kończyłam jedną grupę, zaczęłam nastepną a potem z marszu jeszcze dalej. Sama widzę jak się zmieniam. Owszem czasem nie jest łatwo, czasem poruszane problemy wywołują u mnie chęć ucieczki. Ale za każdym razem znajduję w sobie dość determinacji żeby wrócić. W końcu robię to tylko i wyłącznie dla własnego dobra. I tylko to sie powinno liczyć. Wiesz, że potrzebujesz terapii w takiej czy innej formie, to już dużo. Teraz czas na następny krok. :)”
A ja się motam od wczoraj między nadzieją na lepsze jutro ,a strachem i uczuciem poco ja tam, bo po dość długich poszukiwaniach udało mi się znaleźć grupę dda w mojej okolicy , z terapeutą i na fundusz ( tak wynika z opisu recepcjonistki z poradni) ale najpierw mam iść do psychiatry po skierowanie. Też tak ktoś miał ?
W pewnym momencie pomyślałem że mnie chyba pomyliła dda z aa ,bo powiedziała że jest potrzebna wizyta u psychiatry który skieruje mnie na grypę terapeutyczną lub na oddział :blink: ale szybko się poprawiła jak zorientowała się że mnie zatkało:)
P.S Ta recepcjonistka miała taki fajny przyjemny głos (ale to poza tematem) :silly:
