Szczerze? Choć to trochę żałosne, to chyba czekam aż mnie ktoś przytuli 😉 A tak zupełnie poważnie, to już z wieloma rzeczami sobie poradziłam, naprawdę, wracam do normalności, mam fajną pracę, mieszkanie i kota 🙂 czasem tylko czuję, gdzieś pod skórą, że coś jest nie tak jak być powinno, że jednak odstaję, że codziennie walczę, i obawa, że kiedyś znów się złamię. Byłam u psychologa, ale zrezygnowałam po jednym spotkaniu, bo nie bardzo wiedziałam o czym z nią rozmawiać. Chociaż to właśnie ona powiedziała mi o czymś takim jak DDA i dlatego czasem tu zaglądam.
Natomiast pierwotny post spowodowany był tym, że miałam durny koszmar o tym, że tata wie gdzie mieszkam – i miałam dzień z głowy – rozdrażniona i wściekła leżałam pół dnia pod kołdrą, wiec stwierdziłam, że podpytam, może ktoś wie skąd to się bierze 🙂
