nie dałam rady

cześć kochani 🙂

może niektórzy bywalcy forum pamiętają jeszcze medullkę… jakiś rok temu, nawet ponad pisałam w wątku „zostałam sama jak stoję” o toksycznym związku z mężczyzną (jak mi się zdawało) DDA, który pozostawił mnie ledwo żywą. mój ostatni wpis był pełen radości, bo i takie było wtedy moje życie – poznałam kogoś fajnego, odcięłam się od tamtej toksyny. niestety, i tamto się rozpadło. okazało się, że to osoba, która nie poszukuje głębszego zaangażowania. ale cóż. to też było minęło. a ja znowu trafiam tutaj, bo DDA znów zagościło w moim życiu.

kilka dni temu rozstałam się z chłopakiem ze zdiagnozowanym DDA. w porównaniu do mężczyzny, na temat którego tyle tutaj wypisywałam, tamten był drugą skrajnością – spokojny, zamknięty w sobie, stroniący od ludzi. o DDA powiedział mi już na samym początku. gdzieś tam pojawiały się wzmianki o terapeutach, którzy „wyciągnęli go z tego”. pomyślałam, że skoro jest świadomy i przepracowany, a poza tym naprawdę bardzo wartościowy i dobry – wejdę w to. ale nie dałam rady.

pamiętam, jak wiele osób tutaj pisało mi, że chwiejne nastroje, w tym częste depresje to często spotykana rzecz u osób z syndromem. kiedy poznałam tego chłopaka, brał antydepresanty. tak wyczytałam z ulotki, sam mówił, że to tabletki na objawy fizyczne (duszności, bóle żołądka itd.), które nawiedziły go po rozstaniu z poprzednią dziewczyną. chciał leki odstawić, ja go w tym dopingowałam (teraz wiem, że niesłusznie). nie przyszło mi do głowy, że to, co on przejawiał (po odstawieniu w ogromnym nasileniu) to depresja, tyle że maskowana.

jestem energiczną, aktywną, z natury wesołą osobą. lubię, jak dużo się dzieje. jestem też impulsywna. bałam się od początku, że połączenie choleryka z flegmatykiem nie wyjdzie. on namawiał, poza tym zależało mi. ale nie tylko jego osobowość mnie przygniotła. oczywiście nie jestem bez winy. wyrzucam sobie, że pewnie powinnam okazać większą cierpliwość, wyrozumiałość. ale nie potrafiłam znieść jego stopniowego oddalania się ode mnie, braku inicjatywy, intymności (sfera seksu przez ostatnie kilka miesięcy leżała odłogiem, kiedy ja próbowałam inicjować, to byłam odrzucana). albo był w dołku, albo go coś bolało, albo był na mnie zły, albo nie miał ochoty. w pewnym momencie poczułam się jak ktoś, kim on się chce opiekować. głaskać i przytulać, jakoś chronić. nie jak partnerka. powiedział mi, że w związku ze mną w końcu „nie czuje się sam”. że w poprzednich, mimo że były, czuł się samotny. były to dla mnie bardzo ważne słowa. tym bardziej niezrozumiałe jego późniejsze zachowanie. utworzyło się błędne koło, gdzie on się dołował, emanował nienawiścią do świata, mówił, że świat jest zły, wszystko beznadziejne, zero perspektyw. ja próbowałam pokazać mu tę lepszą stronę. było to odrzucane. frustrowałam się i wybuchałam, a on chował się w tej swojej skorupce.

jego depresyjne objawy przerosły mnie. potem pojawiły się u niego zaprzeczenia, że jest przecież zdrowy. takie niepokojące na zmianę z tym, że ma problem. jak z tym wygasłym seksem. że wina nie leży po mojej stronie, bo dalej go pociągam itd. że on nie wie, co się dzieje. czekałam. nic się nie zmieniło. w pewnym momencie czułam się już jak terapeutka, gdy zastanawiał się na głos: „przecież jesteś inteligentna i podobasz mi się, to dlaczego się zepsuło”, „przecież gdyby mi nie zależało, to nie próbowałbym” itd. jak gdyby oczekiwał, że powiem mu, dlaczego czuje się tak a nie inaczej. wielokrotnie miałam wrażenie, jak gdyby on nie miał dostępu do swoich uczuć. plus te objawy depresyjne. raz jak zobaczyłam go w stuporze, patrzącego w jeden punkt i wyglądającego, jak by go z krzyża zdjęli, to się popłakałam… taki to był szok. pytałam co się stało „nie wiem”. jak mogę pomóc „przecież nic mi nie jest”. kiedy frustrowałam się brakiem intymności, zarzucał mi, że „tylko na tym mi zależy”. bolało to strasznie, bo dla mnie to po prostu sfera ważna jak każda inna. mówił, że nie doceniam tego, że jest dla mnie dobry. mnie chodziło tylko o to, że czułam się jak w 10letnim małżeństwie… a nie kilkumiesięcznym związku.

kilka dni temu coś we mnie pękło. chciał, żebym nam dała ostatnią szansę. kiedy go zapytałam co wymyślił na poprawę naszej relacji, odpowiedział mi, że „musimy czekać, poukładać sobie w głowie, aż będzie jak dawniej”. zaproponowałam, żebyśmy pobyli razem. moim zdaniem nic samo się jeszcze nie zrobiło. chciałam pracować, ale pracować nad tym, a nie czekać. nie chciał przebywać ze mną, bo „ma blokadę”, „bo się boi, że nie będzie fajnie”. generalnie – czekajmy. tylko że ja nie wiedziałam ile i na co. nie wytrzymałam tego. zerwałam. moje czekanie trwało kilka miesięcy. nie mogłam już dłużej po prostu.

straciłam naprawdę wartościowego człowieka. nie dodałam jeszcze, że do tej pory chodzi na terapię. od 7, 8 lat. powiedział, że jego zdaniem to już bez sensu, ale „każą mu chodzić”. dawało mi to nadzieję, że jest (przepraszam za słowo) „przerobiony”. ale te demony dalej w nim są… najgorsze było to poddanie się, jak mi powiedział, że „taki już jest”, „tak go życie ukształtowało”, „takie ma doświadczenia”. nie chcę się tutaj wybielać. wiem, że często miałam mało zrozumienia, zbyt mało. mimo, że był dla mnie naprawdę dobry, starał się. to były momenty, że zastanawiałam się, czy my żyjemy na tej samej planecie. dlaczego on tak ludzi nienawidzi, dlaczego mówi o ich zabijaniu, czy wszystko naprawdę ma taką czarną barwę?zaczęłam się zastanawiać nad własną percepcją świata. nieraz po spędzonym z nim czasie i jego wykładach na temat zła tego padołu połączonych z brakiem bliskości między nami czułam się emocjonalnie wyzuta.

jestem na świeżo. jeśli ktoś miałby coś do napisania w tym wątku, z obu perspektyw, to proszę.

pozdrawiam ciepło,

medulla