@dda93
Być może tak jest jak piszesz, trochę chyba zaafiksowałam się z tym porównywaniem. Wiem, że nie istnieje recepta na idealny związek, wiem, widzę to, ale powraca i tak myśl co mogłam przeoczyć lub zrobić źle, że znalazłam się w punkcie, w którym jestem teraz. Stąd te pytania. Trochę też są spowodowane ciągłym porównywaniem do siostry (że powinnam być taka a taka, bo i dostałam najwięcej miłości jako najmłodsza – szkoda, że nie od ojca – co akurat w dorosłym życiu bardzo się przydaje, by stworzyć jakikolwiek związek choćby i nieidealny), gdzieś to jednak utkwiło i nie chce się odczepić. I sama się nad tym zastanawiam czy to działa na zasadzie ogólnej, czy jednak są jakieś cechy wspólne u rodzeństwa. Najstarsze mają przerąbane w dzieciństwie to prawda, ale za to w dorosłym życiu przynajmniej (patrząc na moją siostrę) potrafią utrzymać związek dłużej. Chyba jakoś to utrzymanie więzi z drugim człowiekiem jest u nich lepiej rozwinięte. Tak przynajmniej widzę to w mojej rodzinie.
@mmmmmart o to właśnie mi chodziło też. O wzór kobiety dla syna (u mnie chyba było podobnie) widzę, że bratu łatwiej bo żonę pod względem organizacji życia domowego jest idealna, można powiedzieć taka jak Mama. O innych cechach trudno powiedzieć bo zbyt krótko są na razie razem. (ale stety czy niestety – nie mnie oceniać ona również pochodzi z DDA).
@Cerber
I tutaj też wyjaśniałoby dlaczego u mnie to tak opornie idzie z tym tematem, bo wygląda na podobną sytuację, jeśli oczywiście można porównywać.
Smutne jest tylko to, że nawet we własnej rodzinie nie ma akceptacji tego stanu rzeczy i zaprzecza się takim faktom. Temu, że akurat nasz okres życia przypadł na ten gorszy. Przychodzi egoistyczne rozczarowanie dlaczego to im wcześniej żyło się lepiej, a dziś jeszcze zaprzeczają tym wspomnieniom. I dziś mają lepszy kontakt z ojcem, łatwiej im w relacjach z obcymi. Tak wiem, że to nic dobrego, ale teraz jakoś patrzę na to inaczej.
@j.b.
Kwestia temperamentu faktycznie musi grać sporą rolę, skoro drugi brat (w zbliżonym wieku najstarszej siostry – bohaterki domu, wychowywany we względnie dobrych czasach) ma problem ze związkami. Więc w mojej rodzinie jak widać jest większe zróżnicowanie. Mieszały się te role nas jako dzieci i trudno było je jednoznacznie uchwycić i wpasować każde z nas w jakąś konkretną. Nie umiałam tego jakoś w całość złożyć, ale dzięki Waszym podpowiedziom już widzę jakiś obraz.
@Jakubek
Widzę sporo podobieństwa w mojej rodzinie od strony ojca pod pewnymi względami i to też trochę wyjaśnia. U mnie w części rodziny ojca kobiety miały tak silny apodyktyczny charakter, że nie u wszystkich były rozwody, ale nie działo się dobrze.
Te pytania są dla mnie ważne, bo sporo daje mi obserwowanie co ja jako dda robię źle względem innych i co mogę zmienić. Czego wcześniej nie dostrzegałam, bo przyjmowałąm jako zło konieczne i coś stałego. Ale widzę, że część tych złych cech jest uzależnione od tych uwarunkowań, ale nie wszystko.
Dziękuję Wam za odpowiedzi
