smutek, melancholia – walczyć/zaakceptować?

Wiesz żabka, też lubie zanurzać sie czasem w takim melancholijnym nastroju i słuchac takiej muzyki.Cały czas tak mam, że ktos mi mówi "dlaczego sie martwisz?" a ja wcale sie w danej chwili nie martwię. Samo to, że ktos tak mówi powoduje u mnie czasem właśnie jakiś smutek.
Czy taka jest Twoja natura? Czy z tym się trzeba pogodzić? Czy te powiedzenia stworzone i powtarzane w kółko przez nas samych nie powstrzymują nas właśnie od czegoś co nazywamy własnym rozwojem? A czym jest "TO"? Czym jest przyzwyczajenie?
Czy muszą one nadal funcjonować w naszym umyśle skoro nie pozwalają się rozwinąć?
Znamy je i wiemy czym są…więc postarajmy się je wyeliminować bo one są w naszej głowie nad którą najwiękjszą kontrole mamy sami chociaż czasem ciężko w to uwierzyć.
Nie dziwie się, że źle się czujesz jak piszesz o czymś co Cie niszczy i wydaje Ci się że nie masz na to wpływu. A dopóki to się dzieje w Twojej głowie to Ty masz na to najwiekszy wpływ…

Mnie też ludzie często pytają, dlaczego jestem taka smutna, choć wcale nie jestem i zastanawiam się co takiego w moim wyglądzie lub zachowaniu mogłoby na to wskazywać. Ale jakiś smutek rzeczywiście ciągle w sobie noszę. Potrafię na jakiś czas się go pozbyć i cieszyć się naprawdę tak, że to nawet widać na zewnątrz, ale on zawsze wraca, tak bez powodu, często niespodziewanie i wycofuje mnie powoli z życia towarzyskiego. Nie użalam się nad sobą, już prędzej zaciskam zęby bo nie lubie u siebie słabości i się jej boję. A smutek zostaje i nie wiem, czy kiedyś zniknie. Nie wiem, czy on wynika z dda tak samo jak nie wiem, które częsci mojej osobowości byłyby takie same jak teraz gdybym nie była dda. Nikt z nas nie wie, jaką byłby osobą, gdyby nie był dda i pewnie nigdy się nie dowie.

"Nikt z nas nie wie, jaką byłby osobą, gdyby nie był dda i pewnie nigdy się nie dowie."
Moim zdaniem to nieistotne kim by sie było gdyby nie dda. Przeszłości już nie zmienisz, więc po co użalać się nad czymś czego i tak sie nie zmieni? W czym to pomoże? Chyba tylko w marnowaniu chwili obecnej na rozmyslaniu jak zmienic przeszlosc. Tylko to co sie dzieje teraz ma znaczenie bo zyjemy dniem dzisiejszym, a jesli chcesz dzisiaj zyc przeszłościa to kiedy bedziemy żyć dniem dzisiejszym? Chyba nie jutro bo jutro bedziemy zyc dniem wczorajszym …i zapetlimy się. Z przeszłości moim zdaniem trzeba wyciągnąć wnioski i odszukac błedów, które trzeba naprawić i po to warto się w nia przenieść.
To że smutek się nam należy i w formie terapi do niego sie wraca to chyba co innego niż wprowadzanie się w stan beznadziejności, bo tacy już jestesmy. Byc może tacy jesteśmy ale być moze tacy nie musimy być.
Myśle że gdyby ten smutek był w odczuciu tu piszących czymś pozytywnym to nie pisaliby tu o nim jak o czymś co dręczy i nie pozwala isć na przód.
Pozdrawiam

W dużej mierze zgadzam się z powyższym postem Kalho. Oczywiście, że się nie dowiemy, kim byśmy byli i właściwie aż tak bardzo mnie to nie zaprząta, bo to donikąd nie prowadzi – raczej więc nie gdybam, tylko chcę siebie zrozumieć.
Chyba to wszystko się bierze z mojego odczucia kontrastu między mną a moimi znajomymi – ze zdrowych rodzin, optymistycznych, pełnych energii i radości. Czasami jest tak, że mnie drażni ich świetne samopoczucie. Kiedyś czytałam u Kępińskiego, że to normalne, że jak człowiekowi jest źle, to denerwują go ludzie zadowoleni.
W efekcie jestem na nich zła, choć nie mam o co, więc szybko sie jakoś podświadomie obwiniam, że tak czuję, bo oceniam, że jest to coś dziwnego – "przecież to moi przyjaciele, świetni ludzie, o co ci chodzi". Teraz mi przyszło do głowy, że uruchamia mi się złość na to, że to właśnie ja musiałam cierpieć, a z innymi życie się obeszło łaskawiej, więc po prostu żywe jest we mnie poczucie krzywdy.
No i proszę, jakoś od smutku doszłam do złości.

Kart, wydaje mi się, ze dobrze celujesz z tymi etapami:) Tak, chyba w dużej mierze chodzi o to, żeby sobie dać czas. Może też jest tak, że jak doświadczysz więcej smutku niż radości, to nie ma się co dziwić. Może musi mnie spotkać więcej szczęścia, a wtedy poprzestawia się w główce…