autodestrukcja to jeszcze nic – ja z przerażeniem odkrywam, że niszczyłam druga osobę, bardzo mi bliska – na najrożniejsze sposoby – najbardziej poprzez swoiste "żadanie", aby mi pomagała, w sposob ktory JA uznam za stosowny…
głupia była… dostałam propozycje opłacenia pierwszej wizyty u lekarza psychiatry, (ponieważ dość prawdopodobne, że mam rownież depresję..) do ktorego dłuuugo zwlekałam, ponieważ JA uznałam, że nie potrzebuje psychiatry tylko psychologa (ale do psychologa też bałam się pojść – czekałam nie wiem na co), a poza tym JA czekałam na co innego.
efekt jest taki, że najprawdopodobniej z powodu żalu czy zniecierpliwienia (wcześniej moje zachowanie też odbiegało od normy) druga osoba nie chce się do mnie wcale odzywać. boje się, że na zawsze :"( obiecuje już, że "będę grzecznie się leczyć" i bardzo nalegam, żeby pogadać, bo w tym wszystkim jest jeszcze duużo złego stylu komunikacji, no i niby rozwiazywania spraw spornych – ale mailem, co madre nie jest… w ogole mocno to skomplikowane.. nie wiem, jak przekonać kogoś, kto uparł się jak osioł – że warto po porostu porozmawiać… nie mogę też spokojnie czekać i patrzeć jak coś było fajne zwyczajnie się rozpada 🙁
efekt dla mnie jest taki, że przez tydzien wzięłam więcej proszkow na uspokojenie niż przez poprzedni miesiac. ale i tak płaczę, nie śpię… niszczę siebie, niszczę druga osoba, niszczę fajna relację… niech żyje autodestrukacja…. to jest jakieś koszmarne więzienie – człowiek w jakimś amoku popełnia wciaż i wciaż te same błędy – błędy wbrew sobie, ktorych wcale nie chce popełniać!!!
wrrrrrrrrrrrrrrrrrr
