aktywny 187 – On chodzi na terapie , bierze również leki antydepresyjne.
Więc nie wiem skąd myśl , że nie chodzi jak wspominałam wcześniej że uczęszcza 🙂 Niemniej póki co terapia nie przynosi jakichś skutków.. Chwilami jest nawet gorzej niż było , bo jak narazie po jakichś jego niezrozumiałych nerwach dałam sobie i w sumie jemu chwile spokoju. Nie wiem czy cisza chwilowa pomoże , ale może zdziała tyle że za chwile On ze mną chociaż pogada normalnie , bez jakichś nerwow 😡
Wszyscy piszący tutaj z pewnością macie racje , natomiast ja tak jak już pisałam wyżej. Póki mam nadzieje , to jeszcze w tym chce być. Zależy mi, kocham więc wydaje mi się że to normalne. Poczekam chwile i jeśli naprawdę jest jakiś zalążek nadziei i uda się to wszystko ogarnąć mimo tego jak jest to będę czekać i walczyć. Oczywiście spotkam się z negowaniem tego bo możliwe , że nie jest to jakieś bardzo sensowne ale może to tez jest miłość i tyle.
Co do wspóluzależnienia nie będę pisać że na 100% tak jest. Ale ciagle zależy mi tak samo, nie mam tak że im bardziej ucieka tym bardziej jakoś go chce. Nie wiem , ale chyba nie tędy droga ze stawianiem diagnozy względem mnie 🙂
Tak czy inaczej , póki co cierpię bo nie wiem nawet co słuchać , jak się czuje , czy jest ok w miarę ale myśle ,ze jeszcze chwile to zniosę. A jeśli w dalszym ciągu będzie mnie odrzucał to dam mu swobodę bo nie będę na sile próbować. I utrudniać mu życia. Chociaż bardzo się o niego boje i martwię już jako o człowieka. Nawet nie o partnera.
