Całkowicie się z Toba zgadzam. Mam podobnie. Dochodził do takich sytuacji, że nawet wrogom pomagam kiedy poprosza o pomoc, bo pewno przemyśleli, to i się zmienili. Po sytuacji pomocowej nic się nie zmienia. Dalej sa podli, albo jeszcze gorsi. Ile jeszcze będę pokazywała, że jestem dobra i warta miłości, czy akceptacji. Jedynym rozwiazaniem jakie było skuteczne, to zemsta-odbicie piłeczki, pokazanie jak mnie coś bolało na ich skurze. Nauka była dla nich dobra, ale czy dla mnie :dry: .
Nie chcę tak żyć, w zemście. To zatraca moje poczucie człowieczenstwa.
Przestałam tak postępować, zaczęłam olewać agresorow i widzę jak dławia się w swej złości. Cieszy mnie to bardzo. Tylko nie wiem czy cieszy mnie to, że ja nad soba panuję, czy to że ja panuję nad innymi ( doprowadzajac ich do furii czuję się tak,jakbym miała władzę, a przecież to nie ja denerwuję się jak jestem ignorowana.)
Nie odpowiadam przecież za zachowania innych i nie robię tego celowo. Nawet mam poczucie winy, że ¼le przeze się czuja. :blink:
