Witam,
To mój pierwszy post na tym forum, choć już od jakiegoś czasu próbuję się zmierzyć z problemem jakim jest życie z DDA.
Sama jestem DDA, mam tego świadomość, wiem, jaki to miało/ma wpływ na mnie i moje życie, więc staram się to kontrolować i powstrzymywać różne wewnętrzne paranoje.
Problem mam z mężem, on też jest DDA, ale nie przyjmuje tego do wiadomości. Kiedy rozmawiam z nim o jego zachowaniach, problemach z ludźmi, z samooceną, emocjami itp. On o tych problemach mówi, sam nawet zaczyna takie rozmowy, ale kiedy usiłuję mu uświadomić, że to wszystko związane jest z jego dzieciństwem, alkoholizmem jego ojca, to on odrzuca takie wytłumaczenie twierdząc, że to jest tylko jego wina, to on ma tak ułomny charakter 🙁
Nie chcę nic robić na siłę, zmuszać go do niczego, dręczyć, indoktrynowac, chciałabym, aby sam zrozumiał… Ale. "ale" to nasza trzyletnia córka, która aktualnie ma status "dziecka DDA", ma ojca, który nie radzi sobie z emocjami, jest sfrustrowany, łatwo się irytuje. Co z tego, że ja zachowuję spokój, skoro ojciec nieustannie niezadowolony z życia i w jednej chwili świetnie się z nią bawi, by za moment krzyknąć na nią o jakąś bzdurę. Sam często mówi, że nie czuje się szczęśliwy, że dręczy go, że sobie nie radzi z problemami, że nie ma cierpliwości do małej, że nie umie cieszyć się życiem.
Próbowałam namawiać męża do terapii, rozmowy z psychologiem, stwierdził, że nie ma czasu na takie spotkania, bo ma na głowie pracę i musi mieć czas dla nas. Kiedy ja odpowiadam, że dla mnie jego terapia nie będzie wyrzeczeniem i nie będę miała do niego żalu o ten czas, on odpowiada, że musi mi pomagać w domu i koniec.
Pomyślałam może, że w takiej sytuacji lepiej chyba zacząć od książki, czegoś, co pokazałoby mu, że ten konkretny problem jego dotyczy. Stąd moje pytanie: jaką książkę polecacie na początek o dda dla dda?
Pozdrawiam i z góry dziękuję za pomoc.
