Droga Kresko.
Na grupie wsparcia pomagamy sobie wzajemnie doświadczeniem. Wymieniamy przemyślenia i wiedzę związaną z pracą nad sobą (program 12 kroków). Wydaje mi się, że użalanie się jest tego przeciwieństwem. Podstawą uczestnictwa w meetingu jest utożsamianie się z problemem. Dla mnie spotkania grupy nabrały sensu, kiedy przyswoiłem sobie pierwszy krok – przyznałem, że jestem bezsilny wobec choroby, że przestałem kierować swoim życiem. Na grupie znalazłem zaufanych przewodników. Oni powiedzieli mi, jak poradzili sobie ze stanem, w którym się znajdowałem. Nie widziałem potrzeby szukania przez x lat antidotum na moją sytuację. Grupa dała mi skuteczne rozwiązanie. Dała też mi wolną wolę w podjęciu decyzji. Skorzystałem z tej pomocy. Jestem za nią bardzo wdzięczny. Dawniej użalałem się nad sobą. Zachowywałem się jak ofiara. Wziąłem się za siebie dzięki grupie. Bez tego pewnie dalej płakałbym w poduszkę lub zapił się na śmierć. Kiedy widzę metamorfozy ludzi na grupie, dostaję skrzydeł. Jestem dodatkowo zmotywowany do pracy nad sobą, kiedy widzę jak ktoś zmienia się dzień po dniu. Najlepiej zapamiętałem jedną taką sytuację. Pewien DDA stale podkreślał beznadzieję w swoim życiu. Opowiadał jakie sposoby samobójstwa są bezbolesne, a przy jakich się cierpi. Obecnie ten sam człowiek z iskrą w oku wymienia swoje plany i marzenia. Ten człowiek pomaga grupie. Jest służebnym i sponsorem. Zawdzięcza życie grupie i teraz przekazuje swoją wiedzę dalej. Nazywam to siłą grupy. Ona nastraja mnie pozytywnie do życia.
