-
Witajcie, jestem Marta, mam 45 lat.
Przez większość, jeśli nie całe moje życie, czuję, że coś w nim „nie tak”, że są sytuacje, w których kiepsko sobie radzę, że dużo w moim życiu inności, trudności z samą sobą. Podjęłam kilka niezbyt skutecznych prób terapii. Mój dom rodzinny, niby dosyć fajny, niby tzw. dobry, nie był jednak zupełnie w porządku.
Widzę wpływ dawnych przeżyć na funkcjonowanie w dorosłym życiu, chciałabym to przepracować, wyprostować. Jednocześnie czuję zażenowanie, że „wymyślam”, szukam dziury w całym, robię z siebie skrzywdzoną ofiarę, rozczulam się nad sobą – i w ogóle jakaś szurnięta jestem.
Trudno w jednym poście streścić wszystkie swoje myśli i odczucia. Może powoli uda mi się to poukładać, przekazać, skonsultować. Próbowałam już na kilku forach, nie do końca pomogły, ale krok po kroku doprowadziły mnie do stwierdzenia, że DDD to chyba mój problem.
Słuchałam dziś na Youtube nagrań pani Sylwii Kocoń o DDD oraz DDA i aż się popłakałam odnajdując sporo z siebie.
Pozdrawiam serdecznie.
Jakiej konkretnej pomocy? Ba, gdybym wiedziała, jaka jest potrzebna.
Może jutro coś sensowniejszego napiszę, Dziś jestem rozbita przez zupełne głupstwo, a jednak nie głupstwo. Czasami drobiazg sprawia, że czuję się nic nie warta, oceniana – oczywiście negatywnie.
Boję się bliskości, nie umiem nawiązywać zdrowych relacji, niedawno przydarzyła mi się znajomość z alkoholikiem. Wyplątałam się z niej (mam nadzieję), ale kosztowała mnie masę emocji. Wcześniej miałam koszmarne małżeństwo zakończone rozwodem. Czytam, że to nasze nieuświadomione mechanizmy powodują, że wchodzimy w takie związki, i za nic nie mogę rozwikłać zagadki, dlaczego mnie się takie historie przydarzyły, jakie moje zachowania na to wpłynęły.
Moja mama była specyficzną osobą. Bardzo nerwową, wybuchową, potrafiła szarpać własne dzieci, bić tym, co jej w ręce wpadło. Raz rzuciła we mnie nożem, bo nie obrałam na czas ziemniaków do obiadu. Nie była taką fajną, ciepłą i kochaną mamą. Często mnie krytykowała. Była chłodna, spięta, sztywna. Zazdrościłam koleżankom mam, z którymi mogły porozmawiać jak z przyjaciółką.
Wybaczyłam jej wiele, zawdzięczam jej też sporo, pomagała mi w życiowych trudnościach, ale emocjonalnie jest osobą trudną. Nawet dziś, choć jestem mocno dorosła, potrafi mi tak coś powiedzieć, że w pięty idzie, dopiec do żywego.
Uważa przy tym, że jako matce należy jej się bezwzględny szacunek.
Może jednak będę się trzymać jednego wątku, choć zabrałam głos na kilku.
Wpadam w obsesję z tą bliskością…
Podobno częściej mężczyźni się jej obawiają. Ja natomiast jestem kobietą, która trzyma dystans. Nienawidzę, gdy znajomość za szybko pędzi, do szewskiej pasji doprowadzają mnie w internecie (próbowałam) faceci zaczynający znajomość od podtekstów seksualnych, jakichś p. oufałych słówek. Jestem wtedy wredna jak pokrzywa i wściekła na cały ród męski :/
W realu w ogóle nie mam pojęcia, jak nawiązuje się relacje romantyczne, mam wrażenie, że kompletnie nikt się mną nie interesuje. Gdy ktoś czasem zwrócił uwagę, zwykle okazywał się zupełnie nieodpowiedni, nie rokujący – jakiś pijak na przykład.
Czytam tu i ówdzie, żeby reagować na sygnały ostrzegawcze i nie brnąć w takie znajomości. Mam wrażenie, że po odrzuceniu takich osób, nie pozostaje dla mnie nikt, ale to nikt. Normalnych nie spotykam – może gdzieś tam są, wierzę, że są, ale psię o prostu ich nie spotykam. Mną jeśli już się ktoś zainteresuje, to lepiej, by się nie interesował.
Do pewnego momentu nie zależało mi na związku, ale w końcu i ja chciałabym być kochana, jak inni ludzie, jak inne kobiety. Nie boję się zostać sama, mam długi trening w byciu szczęśliwym singlem,ale chciałabym czuć, że jeśli jestem singlem to nie dlatego, że nie potrafię inaczej, tylko ze świadomego wyboru.
Kryzys mnie dzisiaj dopadł ogromny. Jestem po zakończeniu relacji z osobą uzależnioną od alkoholu.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.