dagma, ja też piszę bloga i też sobie nie wyobrażam, że mogłabym nie pisać. moj blog ma formę raczej literacka, więc nie ma mowy o wywalaniu jakichś uczuć wprost. mi to pomaga w tym sensie, że sam proces kreowania czegoś, tworzenia, daje mi strasznie dużo radości. przez to też mogę się poznać, zobaczyć jaka jestem, o czym piszę najczęściej, poskładać obraz siebie w jakaś całość. wydaje mi się, że właśnie dużo zależy od tego jak Twoj blog wygladał. u mnie nie ma mowy o jakimś rozładowywaniu emocji, więcej w nim chyba spokoju i delikatności, niż w mojej wewnętrznej rzeczywistości. pisanie mnie uspokaja. ostatnio pomyślałam nawet, że nie chciałabym go pokazać terapeucie, choćby z tej przyczyny, że ja to wszystko chcę powiedzieć tam, najprostszymi słowami, bezpośrednio i bez owijania w bawełnę. może Twoj blog był dla Ciebie forma ucieczki przed powiedzeniem czegoś wprost? wiem, że będzie ciężko, ale może rzeczywiście warto?
