-
Wiesz ja długo miałam depresje tez miałam matkę (wtedy) potwora która sie darła o byle co, żeby się wyżyć przelac całą złośc i co negatywne na mnie a ulgi nie doznawała wrećz przeciwnie. Nie potrafi ze mna rozmawiac i mnie słuchać. Każdy chce tylko mówić ja dużo w zyciu słuchałam a mało mówiłam i dalej sie wymaga tego ode mnie a jednak rozmowa w moim przypadku to lekartwo własnie na te depresje i lęki i poprawe relacji z ludzmi. Obecna praca mi to uniemożliwia ludzie sa daleko ode mnie bo przez to, że duża prace wykonywałam dla dobra innych tak zostało ze ja mam robić inni moga sobie gadać. To jest chore niesprawiedliwe i krzywdzące. Stali sie egoistami nie widzą, że to źle działa na mnie a powinna byc równowaga skoro ja wykonuje dla nich prace powinni coś pogadac ze mna zebym nie czuła się jak robol. Teraz wirus zrobił swoje ludzie gadaja z kim chcą a kiedys kazdy sie dogadywał z kazdym był lojalny, zyczliwy, czynił dobro i odpłacał za dobro. Wiem jak ci cięzko mi dalej jest bo nie umiem z ludzmi rozmawiac wejśc w relacje przeciez nie musza znac mojej histori zycia by mnie polubic i rozmawiac ze mna. A kolezanki z pracy znają moja historie wiec tym bardziej liczyłam troche na nie, że podejda do mnie otworzą się i bedziemy super drużyną. Czasy sie zmieniły covid robi duzo złego zwalnia sie ludzi i to mega psuje relacje, nastroje i ludzie maja obawy na przyszłość. Nie jestes sama bede obserwowac ten watek który mnie tez dotyczy. Nawet w sklepie kasjerka mnie zignorowała urzadzajac sobie pogaduchy z ochroniarzem a nie zając sie klentką.
Wychowywanie się bez dobrej miłości rodzicielskiej, to chyba źródło większości naszych problemów.
Piszę „dobrej”, bo czasami rodzicie mogli mieć własną jej wersję, na przykład: karmią i ubierają, dają dach nad głową, chroniący przed warunkami atmosferycznymi, i tyle. Więcej dziecku do przeżycia nie potrzeba. Czasem nawet bicie dziecka mogli sobie tłumaczyć, jako metodę troskliwego wychowania. Problem chyba polega na tym, że miłość „rodzicielska” jest w praktyce definiowana jednostronnie, cokolwiek rodzic robi, może to uznać za miłość (choćby dla spokoju własnego sumienia), dziecko nie ma możliwości wypowiedzenia się.
Pomyślałem sobie ostatnio, że może nie byłem dzieckiem oczekiwanym na tym świecie. Nikt na mnie nie czekał. Byłem ciążą z przypadku, a babcia sugerowała mojej matce pozbycie się płodu. Mama mówi, że bardzo mnie kochała już w trakcie ciąży. Faktycznie, mieliśmy przez całe życie mocną (niekoniecznie zdrową) więź emocjonalną. Jednak przez całe życie szukałem kogoś, kto mnie zechce. Miałem takie pragnienie wobec pojedynczych osób i całych grup. Pragnienie bycia chcianym, oczekiwanym. Żebrałem u ludzi o akceptację. Dlaczego? Może moja mama jednak „nie chciała” mnie tak na 100% i ja to czułem – że nikt nie czeka na moje przyjście na świat.
I teraz, stojąc nawet przed taką smutną i przerażającą tezą, że nikt na mnie nie czekał, nie chcieli mnie tym na świecie, co z tym zrobić? Skoro już jestem. Zabić się? Tylko dlatego, że nie czekali? Oddać im prawo do decydowania o mojej egzystencji? Niechciany, więc nie ma prawa do życia? Przesunięta o kilkadziesiąt lat aborcja?
Otóż nie. Chcę żyć! Nie oglądając się na oceny innych. Wyzwalając się z kompulsywnego pragnienia uzyskania ich miłości. Tak naprawdę, w sensie egzystencjalnym, nasze życie nie zależy od drugiego człowieka. Sami w sobie jesteśmy pełnią i doskonałością. Nawet z tymi ranami, słabościami i wadami. Drugi człowiek może nam towarzyszyć, możemy go zaprosić do naszej podróży przez życie, ale nie jest on nam koniecznie potrzebny, samotnie też możemy iść i cieszyć się tym.
U Ciebie słyszę dużo smutku. A pod smutkiem często ukrywa się niewyrażony gniew (tak powiedział mój terapeuta). Ciekawe, czy przerobiłaś swój gniew.
Nie da się żyć bez emocji. Psycho i socjopaci, to ludzie z zaburzeniami, polegającymi na odcięciu od emocji. To choroba.
Buddyści dążą w zdrowy sposób do wyzwolenia się z emocji, choćby przez medytację. Jednak chyba żaden rozsądny buddysta nie wierzy, że całkowicie wyzwoli się od emocji jeszcze w tym życiu.
Z emocjami trzeba się zaprzyjaźnić. Poznać je. Twoje emocje, to część Ciebie. Trzeba je zrozumieć, ale nie zwalczać. One są doskonałą wskazówką w życiu.
Na koniec dodam, że na trudności relacyjne najlepszym lekarstwem jest „szkoła relacyjna” w bezpiecznych i kontrolowanych przez nas warunkach. Dla mnie taką „szkołą” były mityngi 12 krokowe, zacząłem tam wyzbywać się poczucia samotności i otwierać na ludzi. Terapia z dobrze dobranym terapeutą tez może być taką szkołą.
Mimo wszystko przyrodni brat był kochany przez babkę . Do mnie ona skierowała słowa ” kuwa ” kiedy matka dawała mu jeść ona powiedziała do niej ” tej kuwie dałaś jeść a jemu nie”. To jest dla mnie jakieś totalne bestialstwo . Nie wiem czy moja matka jest upośledzona umysłowo . Ona wyszła za mąż mając 21 lat , a po dwóch się rozwiodła . Niby z powodu braku pożycia. Potem w wieku 25 lat urodziła tego przyrodniego brata …a ten facet zwiał. Więc nie była głupia nastolatka … Miała 28 lat kiedy mnie urodziła. Wydaje się Ze mogła wiedzieć. Czy chce czy nie dziecko jeszcze. Teraz ona ma masę długów. 10 lat temu nawet znajomy podzyrował jej kredyt i miała ratę 1090zl. Teraz rata wynosi jej cała emeryturę. Mnie to przeraża szczerze mówiąc . O mi ona nie zadbała względem mnie . Dodam jeszcze ,że miała wcześniej rentę ojca więc dochód powyżej 3k. I spokojnie by raty spłaciła do teraz… Z rodziną ojca nie mam kontaktu. Ojciec przed śmiercią mi powiedział ” idź do …Asi ” ona ci pomoże to była jego chrześnicą .
„Ludzie mnie nie lubią” – Skrzywione odbieranie rzeczywistości…generalizowanie.. 😁
Kilka spotkanych osób rzutuje na obraz całego świata… Jeśli chcesz napisać prawdę to napisz konkretnie ilu. 100 osób jak na świecie żyje 7,8 mld ludzi to naprawdę pikuś….
Poza tym nie wypowiadaj się za mnie… Czasami jestem szorstki wobec innych, albo wszystko mnie dołuje, złości… Ale moja złość nie ma związku z innymi….
Brak umiejętności wyrażania złości, niechęci, bronienia samego siebie swoich opinii. Kompletna blokada… W zwiazku tym inni jawią się jak olbrzymie wszechmocne potwory, co wywołuje ogromny wewnętrzny niepokoj….
Brak umiejętności wyrażania pragnień, potrzeb…
Niskie poczucie własnej wartości, samooceny….
Nie myślenie „Ja zrobiłam coś źle”, „Nie wyszło mi” tylko głos w głos w głowie mówi…
„Jesteś nikim, Jesteś gorsza, nie kompletna….. innym wychodzi…”
A powinno być
Prawda, że mi nie wyszło, każdemu może się zdarzyć, ale JA jestem W PORZĄDKU….
„Moje życie nie wygląda tak jak innych, ale JA jestem w porządku… Zasługuje na szacunek od innych, zrozumienie, akceptacje….
Dlatego że robię wszystko co mogę pomimo swoich ograniczeń na tę chwilę obecna… I tyle wystarczy nie potrzeba wymuszać na sobie presji jeszcze więcej bo to porostu nie możliwe… Bo gdyby to było możliwe, to byś to zrobiła…”
BEZWARUNKOWA AKCEPTACJA SIEBIE
Porównywanie się z innymi zawsze na własną nie korzyś, a jak jest się w czym lepszym… Lepiej to przemilczyc, bo żeby innym nie było przykro… Brak dostępu do uczucia dumy, SATYSFAKCJI, zadowolenia z siebie… Czekanie że ktoś pochwali, doceni zamiast samego siebie pochwalić, docenić starania. Zablokowane umiejętności samo ukojenia, troski o siebie…
Przewrotne założenie „Zaopiekuje się innymi, a oni zaopiekują się mną – dam im miłość, szacunek, życzliwość, akceptacja ich błędów, a oni zrobią to samo dla mnie”
Niestety ludzie szybko przyzwyczają się do dobrego, i z czasem trakują takie poświęcanie się dla nich oczywista oczywistość….
A potem jak nie dostają tego więcej dostają ataku SZAŁU…
To prosta droga do zaproszenia do swojego życia wszelkiej maści despotów, manipulatorów, ludzi uzależnionych…, bycie w związku poniżanym i wykorzystywanym…
Schematy, schematy, cała fura schematów. Gdzieś jakąś sytuacja przypomina to co w domu – działam, czuję, myślę AUTOMATYCZNIE, nie panuje nad tym..
Potrzebna terapia by nauczyć się NOWYCH schematów myślenia, swobodnego wyrażać uczuć , emocj, pragnień . Nowych zachowań mówienia, że coś mi nie pasuje, nie lubię czegoś, na coś się nie zgadzam…
Doświadczenie, że są na świecie ludzie, którzy pomimo moich „wad” lubią mnie taką jestem… I nie mają z tym żadnego problemu…
A wszystko to sprowadza się do tego aby POKOCHAC, ZAAKCEPTOWAĆ, PRZYJĄĆ siebie takim jakim się jest.
Nic nie pomoże jak pokocha nas cały świat, a my nie pokochamy siebie bo to jest fundament wszystkiego..WOLNOŚĆ, NIEZALEŻNOŚĆ od wszystkiego…
Cokolwiek się wydarzy, spotka mnie zawsze będę bronić siebie, akceptować siebie i swoje błędy, ograniczenia…
Były już w historii takie przypadki np. Marlin Monroe, Elvis Presley…..
Najdłuższa droga którą musi przebyć każdy człowiek, przebiega od własnego rozumu do własnego(nie cudzego) serca. Dopóki się nie połączą człowiek będzie cierpiał….
Na pocieszenie napisze, że sam tak mam więc wiem o czym piszę… 😁
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.