Hej,
Jestem tutaj nowy, tak więc WITAM WSZYSTICH SERDECZNIE 🙂
Jestem tutaj z tego samego powodu jak zapewne znaczna większość szanownych użytkowników; DDA, aczkolwiek w moim domu nie było alkoholu, jednak objawy tego syndromu są dla mnie codziennością…
Pierwsze 20 lat mojego życia przeżyłem w poczuciu osamotnienia, lęku i poczucia winy. Nie chcę opisywać jak wyglądało moje dzieciństwo, by nie rozpisywać się zbytnio, więc postaram się opisać mój problem możliwie najkrócej. Rok temu zapisałem się na psychoterapię u jednego chyba z lepszych krakowskich psychoterapeutów poznawczo-bechawioralnych oczywiście prywatnie. Jestem zadowolony ze zmian jakie zachodzą w mojej osobowości, jednak mam wrażenie, że cały czas podążamy jakby „jednym nurtem”, czyli korygowanie złych wyuczonych zachowań na takie, które są bardziej korzystne. Jednak cały czas dręczą mnie niezaspokojone potrzeby emocjonalne z dzieciństwa opisane w książce A. Terruwe „Integracja emocjonalna”. (potrzeby ciepła, miłości, bezpieczeństwa, autorytetu itp itd) Niestety wychowałem się w bardzo chłodnej rodzinie, w której dominowała przemoc, ciągłe pretensje i kłótnie. Czasem moje silne pragnienie zaspokojenia potrzeb i niekiedy silne poczucie osamotnienia prowadzi mnie do skrajnej rozpaczy, mam myśli samobójcze i czuję że nie mam siły walczyć. Jestem osobą chłodną; mam problem w wyrażaniu pozytywnych emocji do tego mam napady agresji. Mój nastrój jest bardzo zależny od danej sytuacji, np poprawia się gdy przebywam w towarzystwie, a pogarsza się, gdy przebywam sam…. Często powraca strach, że będę sam przez całe życie. Czasami, gdy mój terapeuta podrzuci mi „trochę ciepła” czuję się świetnie przez kilka dni, jednak potem powraca to o czym wyżej opisałem.
Drogie koleżanki i Drodzy koledzy; Co dalej powinienem robić? Czy jeszcze gdzieś powinienem szukać pomocy?
Jestem zdesperowany….
Pozdrawiam Krzysztof 27 lat
