Hej:) Jakiś czas temu pisałam tu o swoim lęku przed pracą. Nie lubię rozgrzebywać lęków albo negatywnych sytuacji, które minęły, ale piszę to głównie dla osób, które mają podobny problem.
Jestem z natury nieśmiała, kontakty z każdym człowiekiem odbieram osobiście. Tak również odbierałam krytykę i pochwały – jako dotyczące całej mojej osoby, a nie konkretnych sytuacji. Intuicyjnie rzuciłam się na głęboką wodę. Znalazłam pracę,w której wymagany jest ciągły kontakt z ludźmi. Nie tylko ze współpracownikami, także z klientami, na oczach klientów itd. W dziedzinie, w której dopiero miałam zostać przeszkolona. Pierwsze 2-3 dni pod tym względem – nie najlepsze, mówiąc oględnie. Poczucie ciągłej kontroli, lęk przed tym, żeby kogoś zawołać, nie mówiąc już o kontakcie z klientem, który miałby się okazać niezadowolony. Byłam po prostu maksymalnie wystraszona. W dodatku ostatnie 4 lata spędziłam w towarzystwie praktycznie samych mężczyzn (takie studia) i do takiej mentalności się przyzwyczaiłam, a w pracy prawie same kobiety.
Po 10 dniach pracy tam stwierdzam – moja praca jest cudowna.Nie ma tam miejsca na DDA, co początkowo mocno mi przeszkadzało. Muszę być miła, uprzejma itd, ale nie w sposób sztuczny- jeśli cokolwiek mi się nie podoba, nie pasuje, jeśli chcę iść na przerwę – o wszystkim mogę powiedzieć bez obaw. Muszę zachowywać standardy w sposób wybitnie dokładny, i to mi się podoba. Ale najważniejsze jest to, że wszyscy zwracają się do siebie z szacunkiem. Wracam stamtąd z poczuciem, że robię ze swoim życiem coś sensownego, że mam wpływ na swoje życie, jak i na satysfakcję klienta – a lubię innym sprawiać przyjemność. Mam świetną trenerkę, która mnie szkoli. Jest bardzo wymagająca, ale traktuje wszystkich sprawiedliwie, i jeśli coś jej się podoba – momentalnie chwali. Nie jest mi łatwo, bo codziennie muszę przełamywać swoją barierę wstydu i zmniejszać dystans do innych (normalnie robiłam to tylko w bliskich kontaktach – i to nie zawsze). Tak sobie postanowiłam, zresztą bez tego trudno byłoby myśleć o pracy z ludźmi.
I mówię Wam – warto. Chociaż co dzień padam na twarz – to równie dobre jak terapia.
Edytowany przez: kaktus, w: 2007/10/18 01:41
