Ja uważam, że rozmowa jest jedynym wyjściem. Jeśli dwoje ludzi jest przekonanych, że chcą spędzić ze sobą życie to już połowa sukcesu. Kompromisy są potrzebne w każdym związku zarówno z jednej jak i z drugiej strony. Więc trzeba ze sobą rozmawiać, ale tylko o konkretnych sytuacjach, czy zachowaniu, a nie o wszystkich zebranych żalach z całego związku. Ty jesteś bardziej świadoma problemu, więc prowokuj rozmowy najlepiej wtedy kiedy Cię przeprasza. Nie udawaj wtedy, że nie ma sprawy. Niech wie, że to Cię rani.Tylko musisz się uzbroić w cierpliwość, bo to może trwać latami.
Piszę na przykładzie mojego związku. Jestem DDA a mój mąż jest "normalny", lecz wychował się w rodzinie, gdzie rządziła mama, potem przejęłam te rządy ja. Wiadomo nadmiar odpowiedzialności wynikający z DDA. Tak naprawdę nie pozwoliłam mu być opiekuńczym. Aż przestałam sobie radzić ze wszystkim.
Przegadaliśmy wiele wieczorów i nocy zanim zrozumiał o co mi chodzi a i ja musiałam zrozumieć, że ponoszę większą odpowiedzialność za to niż on. Było wiele nerwów, łez i cichych dni, ale się wreszcie zrozumieliśmy. Teraz uczymy się żyć wspierając się nawzajem i jest cudownie. Ale trwało to tak naprawdę parę lat. Jednak zawsze wiedzieliśmy jedno, że nie chcemy żyć bez siebie. To było dla nas najważniejsze.
Jeśli wy jesteście siebie pewni to dacie radę, ale tylko rozmawiając na spokojnie. Inaczej się nie da.
Zastanów się jeszcze, czy relacje w jego rodzinie nie sprawiły, że taki właśnie jest. Może łatwiej będzie Ci do niego dotrzeć.
