Cześć mam na imię Krzysztof.
Moja historia zaczyna się w roku 1991.
Oboje rodziców alkoholików i siostra, która obecnie prowadzi takie samo życie jak oni.
Rodzice wzięli rozwód niedługo po moich urodzinach, mieszkaliśmy z mamą, choć powinienem obrać ją w cudzysłów. Z dzieciństwa pamiętam niewiele, poza tym, że w szkole byłem nielubiany, bo byłem odludkiem i wyzywano mnie, bo byłem biedny, szary, zaniedbany, zastraszony, pełny lęku. Spokojnie, nie użalam sie, ani nie usprawiedliwiam. Moja mama jest/była – tak myślę, chora psychicznie. W dzieciństwie dwukrotnie próbowała mnie zabić. I nie był to amok, a skrupulatnie zaplanowane sytuacje. W domu zawsze byłem najgorszy. Swój do swego ciągnie, wpadłem w towarzystwo i w wieku 13 lat palilem i spożywałem duże ilości alkoholu. Bieda zmusiła mnie do podjęcia pracy, nawet przynosilem pieniądze do domu, ale w pewnym momencie zauważyłem, że im więcej przynoszę, tym częściej matka baluje, a w lodówce nawet światla brak. Gdy poszedłem do pracy, zauważyłem, że wcale nie jestem zły, każdy mnie chwalił, doceniał, byłem traktowany inaczej.. I tak zostałem – bez szkoły.. Dziś mam stałą pracę, pensję powyżej średniej krajowej.. Kokosów nie ma, ale radzę sobie.. Jednak.. Zostało we mnie to poczucie bycia gorszym.. Lęk przed podjęciem ważnej decyzji.. Zła samoocena, brak wiary w siebie.? To są takie małe rzeczy, ale takie ciężkie.. Siedzisz u fryzjera i patrzysz wszędzie, tylko nie w lustro. Ale nie o tym.. Siedem lat temu wyprowadziłem się.. Uciekłem z domu razem z moją partnerką. Moja parterka ma dobre serce i od czasu do czasu woziła moja mamę do lekarzy.. Pech chciał, że mama zaraziła się koronawirusem. Dalej wiadomo. Trafiliśmy na wspólną izolację, bo mama była w złym stanie, a tam jest piec itd. Zamiast podziękowania za okazaną pomoc dostaliśmy kopa w tyłek.
Mama jest po zawale. Okazało się, że nie przyjmuje leków, za to nadal dużo pije. W Covid nie wierzy, w zawał nie wierzy i uważa, że lekarze chcą ją zabić, obecnie szuka chirurgia, który wyjmie jej stent, a do tego robi jakieś napary z ziółek, o których niema pojęcia. Przez te dwa tygodnie poczułem się jak w dzieciństwie. Moja mama wyzywała mnie i moją partnerkę od najgorszych. Sku*wysyny i takie tam.. Moja siostra jak już wspomniałem wzięła przykład z mamy i.. Ma konkubenta alkoholika i dziecko, które przeżywa teraz to, co ja w dzieciństwie, przez co nie mogę spać. Przepraszam, że piszę tak chaotycznie. Pytania..
Czy powinienem zgłosić do mopsu, że mojej siostrzenicy dzieje się krzywda? (żeby nie było wątpliwości, nie biją jej czy coś ale między sobą się tłuką, oboje nalogowo piją, nie pracują, mają zadłużone mieszkanie, a dziecko przecież ma potrzeby i marzenia)
Czy ktoś korzystał z terapii, która pomogła mu dojść do siebie po trudnym dzieciństwie dda?
Czy normalne jest, że boję się założyć rodzinę?
Czy w związku z problemami psychicznymi mojej mamy mogę lub powinienem podjąć jakieś kroki?
Nienawidzę jej, nie chciałbym jej znać, ale mimo wszystko to moja matka, co prawda obcy ludzie nauczyli mnie kochać i dbać o drugą osobę.. O.. Jak to się pięknie mówi „rodzinę”. Ale nie potrafię zostawić jej na pastwę losu jak psa.. Jak ona kiedyś mnie.. Ps.. Idą święta.. Wam też kojarzą się z podeptaną choinką i latającymi talerzami? Wesołych 👋
