Tak, to forum jest jak miejsce powrotu.
Przychodzi moment w życiu, kiedy myslimy "to już mnie nie dotyczy, mam swoje życie". Co za banał B)
Znów tu jestem- już nie jako pogubiona 20latka szukająca odpowiedzi na pytania "kim jestem i co mam robić", ale jako matka, żona (kochanka akurat nie heh:laugh: ).
Nic już chyba nawet nie szukam, minęłam etap poszukiwania zrozumienia i ciotki dobrej rady :silly:
Wcale nie jest mi wesoło.
Paradoksalnie do tych emotek czuję się jak kosmita ze schizofrenią.
Tu się czepiam, tam się czepiam, na każdym kroku słucham jak to powinnam się odciąć od przeszłości i że "wszystko się da", ciągle spotykam mądrzejszych którzy wiedzą lepiej niż ja czego mi trzeba żeby moje małżeństwo było udane, a ja ogólnie co ja mogę? Jestem złą żoną, kiepską i nadgorliwą matką, wrednym cholerykiem który marnuje życie biednemu chłopaczynie- ach w co on się władował?..
No tak a nie inaczej można by to odebrać. Niby stoję obok i staram się mieć wszystko w rdzawym oku, ale z drugiej strony czuję już jak wiele się już zdarzyło, jak wiele "zyczliwości" usłyszałam i co chwilę czuję jak pieką mnie oczy.
Z dda, przez związek z sadystą aż do małżeństwa z ddd, który nie chce sobie zdać z tego sprawy. Chyba wróciłam do punktu wyjścia i znów jestem w tak ciemnej.. że aż przykro. W sumie gorzej bo już nie jestem sama, a odpowiedzialna za kolejny malutki niczemu nie winny byt.
