Padło pytanie o to, jak motywować i wspierać innych.
Ja to robię przez akceptację ludzi takimi, jacy są. Każdy człowiek może mieć gorszy moment. Kiedy o tym mówi i wiem, że ja też kiedyś tak, lub podobnie myślałam, to go o tym informuję, żeby nie czuł się jak alien. Wtedy człek wygada się chwilę, westchnie, zbiera dupę w troki i zabiera się za działanie. SAM. Ja go nie muszę motywować, nie taka jest moja rola. On sam motywuje siebie.
Oczywiście tak jest zazwyczaj.
Są i skrajne przypadki. Mam koleżankę, która wciąż narzeka. Naprawdę 1% jej wypowiedzi to wypowiedzi pozytywne, reszta to narzekanie i uskarżanie się. Posłuchałam jej parę razy i w końcu wypytałam dokładnie o problemy, wyliczyłam jej na kartce, że może je rozwiązać, stać ją na to, wtedy się przyznała, że po prostu bardziej niż na komforcie psychicznym zależy jej na czym innym. Powiedziałam "Ok, to Twój wybór, Twoje życie, ja to szanuję. Tylko nie pierdol, że nie możesz nic z tym zrobić, bo czarno na białym masz, że możesz. To Twój WYBÓR, więc nie marudź, bo mnie to zwyczajnie męczy i drażni, ja podchodzę inaczej, jest problem, jest rozwiązanie, a biadolenie mnie wkurwia.".
Ale ten przypadek był skrajny. Zwykły dołek zdarza się każdemu. Mnie też. Swiat nie dzieli się na ludzi narzekających ciągle i nie narzekających nigdy więc i nie ma jednej metody 🙂
Ladny przykład czarno białego widzenia stosowanego przez DDA nam się stworzył.
Edytowany przez: Wdrodze, w: 2013/08/23 10:41
