A tak apropo uważam, że to nasze "małe" rodzi się bez skazy a właśnie "duże" może mieć w sobie toksyczną siłę wyuczona w przeszłości poprzez atakowanie w nasze "małe ja".
Ja muszę być jak zwykle ewenement, ponieważ czuje, że moje "duże ja" dobrze się czuje a moje "małe ja" nie wiem jak się czuje. Pamiętam jak z ciocią o której wcześniej wspominałam rozmawiałam o tej małej Lol podziurawionej jak na siłę wmawiałam sobie, ze nikt nie jest wstanie mnie zranić. Jakieś tam gadania, wrzaski ojca, czy brata to mogą sobie wsadzić gdzieś, bo i tak lepiej się znam. Po tych dziurach zaczęłam się zastanawiać i pierwszy mój krok było uznanie, że właśnie rani mnie to co było mówione. Potem odpuszczenie sobie walki, dało mi trochę spokoju i lepiej mi się pracuje na psychoterapii uznając, że mogłam cierpieć, tylko ciągle nie wiem jak cierpiałam. Tak jak ta psychoterapeutka określiła, ja się wcale ale to wcale nie czuje ofiarą. Czuć się ofiara źle, nie czuć się ofiarą też źle – już to wiem. Ta ofiara musi mieć ujście w bólu, ale jak to zrobić, za chiny nie wiem.
