U mnie paradoksalnie samotność najbardziej mi doskwierała kiedy byłam w związku. Byliśmy parą a tak na dobrą sprawę bardziej przypominało to życie współlokatorów. Nie było bliskości, nie było dzielenia się myślami, była to raczej wymiana zdań. Każde miało swój własny świat. Z perspektywy czasu widzę, że problem nie leżał tylko w tym, że ja jestem DDA, bo mój partner również miał ogromny problem z otwarciem się na drugiego człowieka. W rezultacie doprowadziło to i nie tylko to do tego, że ja czułam się coraz bardziej samotna, coraz bardziej zamykałam się w swojej skorupie a moje poczucie własnej wartości spadło do zera.
Jestem introwertykiem, który dobrze czuje się w swoim towarzystwie, nie potrzebuję ciągłego towarzystwa innych ludzi. Zawsze potrafiłam sobie znaleźć interesujące dla siebie zajęcie. Czasem właśnie zainteresowanie jakimś tematem prowokowało do kontaktu z innymi ludźmi. Dzięki temu poznaję inne osoby, wchodzę w nowe środowiska. To mi również pomogło w pokonaniu nieśmiałości i przełamaniu właśnie strachu przed oceną i odrzuceniem.
