MISTRZ TRACI KRYTYKA
Był raz rabin, który był czczony przez ludzi jako Boży człowiek. Nie było dnia, żeby tłum ludzi nie stał u jego drzwi, szukając rady lub uzdrowienia, albo błogosławieństwa tego świętego człowieka. I za każdym razem, kiedy rabin przemówił, ludzie chciwie słuchali, chłonąc każde jego słowo.
Był jednak wśród słuchających nieprzyjemny facet, który nigdy nie przepuścił okazji, żeby sprzeciwić się mistrzowi. Zauważał słabości rabina i wyśmiewał się z jego wad ku przerażeniu uczniów, którzy zaczęli na niego patrzeć jak na diabła wcielonego.
Otóż pewnego dnia "diabeł" zachorował i zmarł. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Na zewnątrz wyglądali odpowiednio poważnie, lecz w sercu byli zadowoleni, że ożywcze pogadanki mistrza nie będą już zakłócane i jego zachowanie krytykowane przez tego lekceważącego heretyka.
Tak więc ludzie byli zdziwieni, widząc mistrza pogrążonego w prawdziwym smutku na pogrzebie. Kiedy uczeń zapytał go później , czy opłakuje wieczny los zmarłego, powiedział:
– Nie, nie. Dlaczego miałbym opłakiwać naszego przyjaciela, który teraz jest w niebie? To ze względu na siebie się smucę. Ten człowiek był jedynym przyjacielem, jakiego miałem. Tutaj jestem otoczony przez ludzi, którzy mnie czczą. On był jedynym, który rzucał mi wyzwania. Obawiam się , że gdy jego zabrakło, przestane wzrastać.
Mówiąc te słowa, mistrz wybuchnął płaczem.
