Syndrom odstawienia(abstynencji)?

[Megan]

#15382

hej:) dołaczam się do grona uzależnionych od adrenalinki… 😉
dawno już odkryłam w sobie, że w momencie kiedy tatuś przeciagał okres abstynencji i nic 'ciekawego’ w domu się nie działo, paradoksalnie moj niepokoj wzrastał; a nastroj zjezdzał w doł… zastanawiałam się nad tym zjawiskiem i doszłam do następujacej konkluzji:
🙂 Tatuś nagrzany=cała moja uwaga skupiona jest na problemie tj. skutkach jego randki z flaszeczka
:huh: Tatuś trze¼wy = większych problemow brak = zaczynam niebezpiecznie poświecać więcej uwagi własnej osobie… :ohmy: .. i tu zaczynały się schody…

teraz tatuś jest na leczeniu (kilka miesięcy)
i jakoś tak strasznie mi spokojnie…aż w uszach d¼więczy 😉
absurdalne, ale wcale bardzo komfortowo się z tym nie czuję…

erm..podobno każdy odwyk (nawet ten adrenalinowy) przechodzi się ciężko… 😛

[wiewi00ra]

#15383

łał… Mi się to chyba "przerzuciło" na inne sfery życia. Zwiazki, pracę pasję. Jak jest dobrze to zaczynam się bać. Szukać na siłę kłopotow, zagrożen. Szukam sobie pola walki, bo w tym jestem dobra chyba. Nigdy dotad nie wiazałam tego z DDA. A tu proszę… szok.

[Anonim]

#15385

no bo jak jest za spokojnie, to w głowie robi się taka cisza, ktora ciężko wytrzymać.
kiedyś nie zdawałem sobie z tego sprawy i zaczynałem działać na oślep, aby tylko zabić tę pustkę.
a to sobie pomieszkałem dwa tygodnie na jakiś działkach, a to sobie rzuciłem studia, chociaż dobrze mi szło, a to sobie nagle będac w anglii przestałem chodzić do pracy – bo nie mogłem wytrzymać nudy, i chociaż w ogole tego nie planowałem, po prostu poszedłem rano do pracy i powiedziałem szefowi, że odchodzę.
teraz wydaje mi się to tragiczne.
staram się nie robić więcej ulicznych zamieszek w moim życiu. i nie robię.

[Autor]

Wpisy