Też byłam zaangażowana w relację, w której nie mogłam liczyc na wzajemnośc. Też miałam plany co do naszego wspólnego życia – takie moje imaginacje…
Przed naszym pierwszym rozstaniem usłyszałam, że się wypalił po poprzednim związku i nie wie czy coś do mnie czuje. Po kilku miesiącach chciał się spotkac. Rozstaliśmy się na kolejne miesiące po dwóch spotkaniach. Stłumiłam po tym w sobie wszystkie trudne uczucia, takie jak ogromne rozczarowanie, poczucie straty…tak sobą manipulując, że w końcu uznałam, że byłabym wstrętna gdyby mu nie wybaczyła. Ale z wybaczeniem nie miało to nic wspólnego. Znowu wróciliśmy do siebie, znowu kolejne rozstania i powroty, pomimo że on już otwarcie mówił mi, że nic do mnie nie czuje…Trwało to dwa lata. W końcu moja iluzja związku pękła, kiedy po moim wyznaniu mu uczuc nie zostały one uznanie. Usłyszałam, żebym nie przesadzała tak z ich wyrażaniem, bo on nie może mi robic takich wyznań bo nic do mnie nie czuje. I to był koniec. Przełom. Wreszcie do mnie dotarło, że to nie jest związek, że nie ma między nami bliskości, wzajemności, że się okłamywałam…
To świeża spraw ale sporo już mi się udało zrozumiec np. dlaczego potrzebowałam doświadczyc braku wzajemności, zainteresowania mną, pouczucia bycia opuszczoną… Była to moja podróż w przeszłośc, w dzieciństwo. Zepchnięte do podświadomości uczucia ożyły… Ból był nie do wytrzymania ale dzięki temu podjęłam terapię.
