Ja też Was rozumiem. Czasem miewam dość. Nie umiem być asertywna, wychodzi mi to z rożnym skutkiem. Jak odmawiam to się na mnie obrażaja, że nie tego nie zrobiłam, jakby pomaganie każdemu było moim obowiazkiem. Z jakiej racji ja mam wszystkich i wszystko rozumieć, że mi nie moga pomoc, że nie maja czasu, że nie maja czasu nawet, jeśli ja chcę się spotkać tylko na kawie czy lemoniadzie?!
Dlaczego oni nie potrafia zrozumieć, że ja tez nie miewam czasu, że często trudno mi wszystko pogodzić?! Ciebie Basik także rozumiem. Moj stan psychiczny często ma się nijak do pogody. Ja mogę śmiać się i szaleć jak głupia. gdy pada deszcz, a płakać, gdy świeci słonce. Ostatnimi czasy jestem tak strasznie smutna, że nie wiem, co z tym zrobić. Moj chłopak robi wszystko, bym się uśmiechała, ale mi ciężko ostatnio to przychodzi. Często miewam mętlik w głowie. Chłopak pyta, co mi jest, a ja nie wiem, nie potrafię mu udzielić trafnej odpowiedzi. Ciężko tak bywa. Choć usilnie szukam tej optymistycznej mnie, ktora przedstawiam innym, innym, ktorzy mnie nie znaja.
