Ja miałam własną twarz jeszcze 10 lat temu. Im jestem starsza, tym bardziej się opancerzam. Ciągle się pilnuję w kontaktach z ludźmi, żeby nie pokazać za dużo, zmuszam się do uśmiechu, żeby mnie nie odrzucili, ale co z tego, skoro po prostu źle się wśród nich czuję. Kiedyś potrafiłam się otworzyć, pozwolić sobie na beztroskę, na spontan, teraz ten wewnętrzny kaganiec już mi na to nie pozwala.Obojętnieję. Nie zależy mi na podtrzymywaniu kontaktów ze znajomymi. Czasem czuję się zmęczona ludźmi, czy raczej – nieustanną koniecznością udawania.
Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wszyscy mnie oceniają, że na tle innych wypadam głupio, mało interesująco, dziwnie. No to wolę schować się w kąt i niestety czuję, jakbym zatracała umiejętność normalnej, szczerej rozmowy.
Nie potrafię też podjąć kluczowych decyzji, jeśli chodzi o własne życie, mieszkam z chłopakiem już blisko 4 lata, najwyższy czas na ślub, a ja myślę o tym ze strachem i odwlekam, jak tylko mogę. Co więcej – boję się decyzji także jeśli chodzi o sprawy zawodowe, chcę być tłumaczem, skończyłam studia i podyplomówkę w tym kierunku, wszyscy mi mówili, że jestem świetna, że mam ogromny potencjał… a teraz boję się wysłać cv do którejś z agencji tłumaczeń, bo paraliżuje mnie lęk, że dostanę pierwsze zlecenie i wyjdzie na wierzch moja niekompetencja, że sobie nie poradzę…
Czuję się jak w akwarium, oddzielona od świata grubą szybą, zbudowaną z własnych lęków, wyobrażeń, masek. Już od dawna nie potrafię odetchnąć pełną piersią i cieszyć się życiem, ot tak, po prostu.
