Kilka dni temu rzuciłam chłopaka.Był męski, przystojny, wiedział o moich problemach i mimo wszystko chciał być ze mna. Ale ja nie wytrzymałam. Nie kochałam go i czułam, że on mnie też nie. Niby ze mna był, ale go nie było. Wydaje mi się, że byłam pocieszeniem po jego poprzedniej wielkiej, niespełnionej miłości. Czułam, że to nie ten ktorego szukam. Zerwałam bo nie chciałam już dłużej sama siebie oszukiwać. Miałam dość. Ale najgorsze jest to że zostałam sama. Niedługo walentynki a ja spędze je samotnie. Studiuję daleko od domu, nie mam tu rodziny, znajomych też niewiele bo jakoś trudno mi nawiazywać kontakty z innymi. Czasem ta samotność tak boli, że chce mi się krzyczeć, ryczeć. Wczoraj wieczorem tak było i myśle że dzisiaj też tak będzie. Myślałam że mam depresje, teraz jestem tego pewna. I tak bardzo chciałabym mieć ukochana osobę, tak bardzo chciałabym być szczęśliwa. Ale jak mogę być szczęśliwa z kimś kiedy nie umiem być szczęśliwa sama ze soba. Jest mi ¼le, smutno i nie wiem czy jest sens żyć dalej. Planuje psychoterapię dla DDA i leki antydepresyjne. W przyszłym tygdoniu spotkam się z psychologiem. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Nie moge już tak dalej zyć, nie wytrzymam…
