Widzisz Momo, ja tak jak Ty myślałam, że już zawsze będę sama, że nic mnie już nie czeka. Dziś pytam samą siebie: jak mogłam być tak głupia? Studiuję na 2 kierunkach, mam wspaniałego narzeczonego, ludzi, którzy chcą się ze mną przyjaźnić, tylko ja do tej pory nie dawałam im do siebie dostępu. Nie ma przepisu na szczęście. Trzeba po prostu żyć, zaufać Bogu i cieszyć się najmniejszymi rzeczami: deszczem, słońcem, jesiennymi liśćmi i gorącym piaskiem, pierwszym śniegiem i pierwszym pierwiosnkiem itd. Szczęście jest w nas tylko trzeba je dostrzec, a reszta, reszta sama przyjdzie.
Dziuba, bo czytałam gdzieś w inym temacie, że uważasz, że chyba ktoś musiałby Cię zaciągnąć na terapię. Ja też długo nie mogłam się zdecydować i mi także Annaanna powiedziała, że powinnam tam iść. Wiesz i czułam, że to nie mój czas, ale wydarzyło się w moim życiu coś, do czego ja doprowadziłam. O mały włos nie zniszczyłam związku z człowiekiem, na którym zależy mi najbardziej na świecie. I to mnie ruszyło. Gdy zrozumiałam, że krzywdzę innych, poszłam na terpię. Może i Ty potrzebujesz takiego wydarzenia, które Tobą potrząśnie i zdasz sobie sprawę, że Twój czas nadszedł.
Podrawiam serdecznie!
