Odpowiedzi forum utworzone
-
Co skłoniło mnie do pytania ? Nieświadomość posiadania i czucia, że się posiada to co posiadasz. Mąż, dziecko, czyli własna rodzina to zdecydowanie bogactwo w porównaniu do tego co ja mam. Dlatego spytałem, przed czym uciekasz i, co w moim odczuciu jest istotniejsze, dokąd bądź w co.
Próbowałem. Było kilka powrotów. Obietnice poprawy i szczera chęć by to uczynić. W tym sensie też moja obecność tutaj jest jednym z kroków ku zmianie i likwidacji złych nawyków. I może nie wszystko stracone, ale to nie ode mnie już zależy, gdyż ja boję się jej reakcji na wiadomość ode mnie, a także boję się narażać ją na kolejne nerwy, jeżeli faktycznie wszystko stracone. Nie jest łatwo napisać, hej czy nadal mnie nienawidzisz, gdy ma się wizję otrzymania pozdrowienia w stylu, że miałem się już nigdy nie odzywać, a moja sytuacja jest jej tak obojętna, że poezja 😉 I tak tu się mogę nerwowo uśmiechnąć, bo naprawdę dotarłem do absolutnego pozbawienia się godności byle tylko porozmawiała ze mną normalnie.
Bardzo Wam dziękuję za odzew.
Widzicie jak to wszystko pięknie i niesprawiedliwie wygląda z jednej strony. Nie byłem i nie jestem łatwy w obyciu. Nie mam fajnego i do rany przyłóż charakteru. Z początku oczywiście, wiadomo jak wygląda początek miłości. Później, czyli po kilku miesiącach nie było już tak sielankowo. Wyszły wszystkie schematy, które nabyłem w domu rodzinnym, czyli funkcjonujący narkoman (po mamie), wybuchy agresji (po tacie). Do tego było też uciekanie z domu (czyli wrócenie do swojego lokum na noc) – w tym sensie, że mieszkałem z kobietą w mieszkaniu, które faktycznie nie było jej – co ja postrzegałem za pomieszkiwanie u niej, gdyż nie mogłem sprowadzić się ze wszystkim co posiadam. Gdy się pokłóciliśmy, coś mnie dotknęło lub zmęczyło w kłótni to po prostu ubierałem się i wychodziłem. Znaczy chciałem wyjść, a ona mnie powstrzymywała, co też prowadziło do przepychanek i sytuacji przemocowych. Pomiędzy tym wszystkim frustracja, że muszę wynajmować i płacić za inne lokum, w którym faktycznie nie mieszkam – to przekładało się na niemal obsesyjną chęć wyprowadzenia się razem z nią pod wspólny i własny dach – żeby nie mieć tej furtki, że gdy mnie coś wkurzy to nie wychodzę, bo już jestem w swojej strefie komfortu i nie mam dokąd iść. Tu oczywiście kwestia teorii, bo w praktyce mogłoby być także źle. Wkurzało mnie, że ludzie po 3 miesiącach znajomości zamieszkują ze sobą i żyją, a tutaj 3 lata i końca nie było widać patowej sytuacji. I piszę to tylko dlatego, bo szczerze do niczego innego nie mogę się przyczepić. A złe słowa które usłyszałem i przeczytałem ? Zasłużyłem sobie na nie. Choć czuję, że najgorsze nie były szczere, a pojawiły się dlatego by mnie totalnie zniechęcić i zranić tak mocno, bym już nie chciał wrócić. Rozumiem, że można było mieć mnie dosyć. Z tym też się wkurzam, że ludzie żyją ze sobą mimo nieporozumień, przy których moje wyczyny wypadają blado, ale jednak robiłem to. A teraz mogę tylko siedzieć na dupie i nieustannie ruminować na temat tego jak zniechęciłem do siebie i sprawiłem, że życzy mi najgorszego jedyna kobieta na tym świecie, która okazała mi prawdziwą miłość.
