Dda93
Ogólnie zgadzam się z tym co Ty i Jakubek twierdzicie, ale alkoholik dalej pozostaję osobą, a każda osoba jakoś tam potrafi różnic się, więc nie zawsze tak samo zachowuje się każdy alkoholik. Dlatego mimo wszystko można dać na prezent książkę o jego chorobie, wytłumaczyć że i tak zrobi co chce (rzekomo chce, bo jak można coś prawdziwie chcieć bez świadomości?), ale i wyrazić, że w sumie lepiej wiedzieć coś o tym na co jest się chorym i jak to wygląda u innych, niż tkwić w nieświadomości choroby. Ale nawet jak tego nie chce, to oczywiście żadnego przymuszania (ale też musi przyjąć konsekwencje olania swojej choroby, czyli m. in. dalsze rozbijanie rodziny, dalsze pogłębianie zaburzeń u innych. To nie jest tak, że jest się samotną wyspą na tym świecie- to tak nie działa.).
Dziękuję za polecone książki. Kupię „Alkoholizm. Grzech czy choroba?” Wiktora Osiatyńskiego. Jeżeli ojciec nie będzie chciał przeczytać, to może moja babcia przeczyta (matka alkoholika, która w sumie rozpiła go za młodu, bo podobno jak imprezy w rodzinie od jej strony urządzali to flacha zawsze musiała być i lało się strumieniami. A imprezy często urządzali.), bo dla niej alkoholik to menel spod budki z piwem, a nie jej synuś (a poza tym piwo albo wino to nie alkohol. A mój ojciec jest alkoholikiem piwnym.).
I ja też chętnie przeczytam.
Co do filmu „Żółty szalik” to mam mieszane uczucia, bo sama gra aktorska i problem alkoholowy świetnie ukazane, ale te sceny z wódą, aż u mnie powodowały chęć napicia się (a ja alkoholu nie lubię i co najwyżej raz na ruski rok zdegustuję lampkę wina). Uważam że ten film jest bardzo dobry dla pijaka (jeszcze przed popadnięciem w alkoholizm), ale dla alkoholika jednak niezbyt, bo zbyt rozbudza alkoholowe zmysły (a alkoholik ma już zdegradowane myślenie i raczej do zmysłów i impulsów sprowadzone funkcjonowanie). Ale oczywista dziękuję za polecenie.
Przed awanturą świąteczną zabezpieczyłem się tym, że uprzedziłem babcię i ojca, że jak ojciec usiądzie do stołu pod wpływem %, to ja podziękuję (nie dlatego by robić sceny, ale już nerwowo nie wytrzymuję), złożę życzenia i wyjdę ( wiadomo, na 99% raczej będę zmuszony wyjść, bo raczej będzie pod wpływem).
„Do trzeźwości nie da się nikogo namówić. Myślę, że dobra tu będzie myśl z jednej z kościelnych gazetek: „Nie mów ludziom o Bogu – ale żyj tak, żeby sami zaczęli Cię o Niego pytać”.
A Bóg jest cierpliwy. Czasem podsyła alkoholikom szalupy ratunkowe, ale nigdy nie krzyczy „Wsiadaj!”… Każdy człowiek ma swoją indywidualną, osobistą drogę.”
Nie chcę namawiać, ale gdyby zechciał jakimś cudem przestać podążać za alkoholem, to po prostu ułatwić mu to przestanie podążania. Książka związana z tematem jest już jakimś tam ułatwieniem.
Można i mówić o Bogu i oczywiście żyć tak, by zaświadczać. Ale rozumiem Dda93 co chciałeś przekazać tym cytatem. Tak, zgadzam się.
Człowiek jest też istotą społeczną i jest też zależny od innych mimo indywidualnej i osobistej drogi. Czyli inny człowiek może ułatwić albo utrudnić podążanie właściwą Drogą (czyli po prostu Bożą).
Jakubek
„Generalnie, nie ma sensu za głęboko wchodzić w rolę ratownika i brać na siebie zadanie uzdrawiania nałogowca.”
Dzięki za polecone książki.
Nie wchodzę za głęboko, wręcz nie chce mi się, ale zadeklarowałem, że w sprawach leczenia mogę pomóc (w sensie techniczne sprawy, popytać i poszukać terapii, pomocy związanej z alkoholizmem, ewentualnie kilka razy mogę z ojcem pójść na terapię w ramach towarzyszenia). Wydaje mi się że nie jest to za głęboko, a po prostu ludzkie.
