Odpowiedzi forum utworzone
-
@2wprzod1wtyl , sam do tego nie doszedłem 😉 od jakiegoś czasu mam kilku Księży, których wystąpienia słucham na youtubie i głównie to co piszę (co najwyżej własnymi słowami), to od Nich się dowiedziałem. Ale oczywiście miło mi i dziękuję za „dzięki” 😀
U mnie było tak:
w czasie, gdy chodziłem do liceum, nabawiłem się napadowego czerwienienia i pojawił się z tym związany lęk (erytrofobia). Unikałem za wszelką cenę sytuacji powodujący zaczerwienienie na twarzy, a gdy już pojawił się burak, to wycofywałem się jeszcze bardziej z życia społecznego. Teraz lekko się o tym pisze, gdy nabrałem dystansu i ta przypadłość obecnie wygasła, ale gdy byłem w takim napięciu, że wystarczyło spojrzenie kogoś, albo gdy padało słowo po którym następuje reakcja zaczerwienienia i do tego każdy wokół się przyglądał i co gorsza komentował, to chyba najgorsze uczucie jakiego doświadczyłem. Na mnie zadziało to, że gdy pojawiał się rumień na twarzy, to bez zbędnego wczuwania (mimo że straszny hałas w głowie, natłok negatywnych myśli i poczucie gwałtu) znosiłem upokorzenie i zachowywałem się jak gdyby nic( co prawda usztywniało w zachowaniu i trochę jednak paraliżowało to zaczerwienieni na twarzy, ale na tyle na ile byłem w stanie być obok tego, na tyle się starałem). I postanowiłem nie unikać sytuacji, które wyzwalały nagłe zaczerwienienie, jak na przykład zwrócenie uwagi w środku komunikacji miejskiej, gdy ktoś zachowuje się jakby sam był. I trzeba to powtarzać, żeby oduczyć organizm niepożądanych reakcji. Było to bardzo trudne (mimo że nie jestem osobą tchórzliwą i pozostało sporo blizn, ale mimo to uważam że warto). Ale i przyznaję, że jeszcze nie ze wszystkimi lękami udało mi się wygrać. Na przykład jednym z moich problemów jest irracjonalny lęk przed uroczystością ślubną. Ten lęk oddziałuje nawet do tego stopnia, że blokuje wejście w związek. Jest jeszcze wiele innych lęków i rzeczy blokujących, ale to tak dla przykładu.
W wychodzeniu z lęków na pewno też ogromne znaczenie ma drugi człowiek, ale ten z grupy bliskich i najbliższych, ale i zapewne osoba z podobnymi problemami (bo czuje to samo i zrozumieć można się bez słów).
Czyli to chyba tak jak napisałeś – trzeba wejść w momencie lęku, wystawić się, nie ulec sabotującym myślom i skrajnym uczuciom, nie starać się tworzyć czarnych scenariuszy, bardziej wyjść ze „strefy komfortu”- jak to @Jjola napisała.
Ciekawe, bo od kilku dni słucham „Nocne Rozmowy” i trafiłem na temat DDA/DDD i wczoraj właśnie wysłuchałem odcinek o emocjach, uczuciach:PS też słucham Ojca Zatorskiego. 😉
@Moja_nawa, dziękuję, czy przeczytałaś już całą?
Jeżeli tak, to czy zechciałabyś się podzielić przykładem ćwiczenia z tej książki, bo przyznaję, że nigdy nie czytałem tego typu poradników i niezbyt wiem na czym ćwiczenia miałyby polegać. Raz za czasów szkoły byłem u psychologa i pamiętam, że było jakieś ćwiczenie z kolorami.Cześć @Jjola 🙂
I jak Emeraldzie, spróbowałeś? W sensie, czy zgłosiłeś się już?
Outsid3r, ja tam się jeszcze biję z myślami czy w ogóle iść na kwalifikację, czy jednak samemu, ale tak konkretnie, spróbować ogarnąć się. Tym bardziej, że mam sprawdzoną hierarchię wartości i jeszcze od przyjaciółki dostałem lek na spróbowanie (trittico cr 75 mg). Od trzech dni zażywam jedną pigułę, ze dwie godziny przed snem i mam wrażenie, że ten lek chyba będzie dobrze na mnie dział. U mnie głównie problem z silnym poczuciem bezsensu. A po tym leku mam wrażenie, że trochę lepszy nastrój, nie kłębią się w głowie denne myśli i nawet jak się pojawia poczucie bezsensu, to jestem w stanie przebić się przez to i nie zwracać uwagi tak jak wcześniej. Czyli wychodzi na to, że wystarczy, że zbiorę się w sobie, zacznę działać prawdziwie z miłości, ze względu na Miłości, ku Bogu, który przecież też Miłością, pracować nad cnotami, dzięki którym będzie to piękna droga i wiśta wio do przodu, po drodze trochę poobumierać, przejść przez śmierć i tak do życia wiecznego (ale w Niebie pliska pliska) 😀
Trochę się bronię przed terapią też dlatego, bo jak sobie pomyślę, że w kółku siedzielibyśmy i każdy swoje historie będzie opowiadał i ogólnie dyskusja będzie, to następuje we mnie mały paraliż. Ale z drugiej strony, jak człowiek ma się ogarnąć, to takie paraliże trzeba przezwyciężać i już, nawet jak boli. I do tego jak sprawdziłem panie prowadzące, to przynajmniej wrażenie sprawiają miłych i znających się na rzeczy. Tylko dla mnie też istotne, czy są to osoby wierzące, bo nie wierzę, że dobrym terapeutą może być osoba niewierząca (to jest inny świata ogląd, inne wartości, priorytety, wszystko co najistotniejsze inne).
A, jakby ktoś chciał na własną rękę brać trittico, lepiej poczytać na forach z tym lekiem związanych. Pierwszy dzień ścina i człowiek jak na haju i problem ze wstaniem, i następnego dnia trochę głowa boli, ale z każdym dniem coraz mniej tego typu skutków. Przynajmniej u mnie tak jest. He he, małomówny, a rozpisałem się, sory. Ale chyba nie bzdety, tylko konkrety? 😉
Miłego wieczoru
Marta_DDA, chciałbym tylko przypomnieć prawdę o człowieku, że akurat wybaczyć możesz, bo każdy człowiek, nawet najbardziej skrzywdzony jest zdolny wybaczyć. Tylko oczywiście, to nie jest takie łatwe, gdy tkwi się w poczuciu krzywdy nawarstwianej latami i to jeszcze od najmłodszych lat. Wiadomo, trzeba dojrzeć, popracować nad cnotą męstwa, popracować nad zmianą postawy (w sensie żeby nie odbierać wszystkiego przez pryzmat bycia ofiarą). I wtedy może zechcesz wybaczyć rodzicom, którzy może też nie potrafili Tobie okazać miłości? Ale to, że Cię ojciec spłodził, a matka urodziła świadczy, że jednak jakaś tam iskierka miłości tliła się do Ciebie. Niektórzy, a z obecną tendencją myślenia w społeczeństwie chyba nawet coraz więcej będzie takich, co nawet nie będą mieli szansy się narodzić.
Oczywiście „wygarnąć” (w sensie przeprowadzić rozmowę ultra szczerą, dojrzałą) dobrze by było rodzicom, za to do jakiego stanu się doprowadzili i jak to na Ciebie wpłynęło, ale nie na zasadzie wyrzucenia całego żalu, frustracji, smutku, agresji no… ogólnie tego spustoszenia w którym to wywołało w Tobie, w celu zemsty, a przede wszystkim z miłości i w nadziei na cud pojednania się w rodzinie. Wiadomo, duża praca najpierw nad sobą, by przystąpić do takiej rozmowy, ale jak każda dobra praca procentuje w dalszym życiu. I jak wszystko co dobre- powstaje w trudzie, w znoju, przez pot, krew i łzy.
Może wygląda na mądrzenie się, ale jeżeli rodzice mieli problem z wychowaniem do dobra, do miłości, to nauka Kościoła Katolickiego jest ratunkiem i polecam się zapoznać. Sam korzystam i u mnie jest o niebo lepiej.
Powodzenia Marta 🙂
