"Najistotnijejsze jest więc wyleczenie nerwicy, bo niby czym on sobie zasłużył, bym na nim się wyładowywała? Były takie momenty, że miałam tego dość i mowiłam:mam to gdzieś, wolę być sama. Tylko, że ja nie chcę być sama…Moj facet nie wiedział od poczatku, że jestem DDA, dowiedział się wtedy, gdy już się niezle w sobie zakochaliśmy, więc nie mogł uciec " -zemna jest dokładnie tak samo.Wiesz wczoraj napisałem do niej czy niemogła by mi wybaczyc tego ze jestem DDA i pomuc.Odpisała ze to nie takie proste i ze napisze mi list-ale ja wiem ze postawi jakies zadania i napisze w nim jak to wyglonda z jej strony.A ja wiem jak to wyglonda z jej strony"rozumiem jej obawy" ael chciał bym by ona zrozumiał mnie tez,bo ja ja poprosiłem o pomoc w "zyciu",na nic sie nienastawiam bo boje sie tez ze badzie mnie traktowac jak podkoniec,a ja chce takiej miłosci jak jest na poczatku-chce zeby ktos za mna skakał-zebym widzial tom miiłosc,a nie przywiazanie jak po 20 latach małzenstwa:-( tego sie boje ze jak nawet by powiedizał ze dam mi szanse to juz tak niebedzie:-(
Juz sam niewiem co otym myslec-bo boje sie zeby pozniej nie powiedizała mi "ze zrobiła najwiekszy bład zycia jak mnie przygarneła"-bo to by mnie zabiło.
