-
Nie wiem czy to odpowiednie miejsce, ale spróbuje bo nie można wiecznie tego dusić w sobie, a większość znajomych/bliskich patrzyłaby jak na dziwaka. Od początku jestem po 30 mam stabilną od 4 lat pracę, życiowo ogarnięty (pomimo problemów z pijącym ojcem, którego już nie ma), ostatnio zakończyłem sprawy z mieszkaniem, które przepisałem na siebie, spłacam kredyt, robię prawko (chociaż aktualnie przebywam na zwolnieniu z powodu złamania prawej ręki), mam swoje pasje, które częściowo realizuje, a cześć zrealizowałem.
Jednakże w moim w miarę ogarniętym oraz uporządkowanym świecie niestety zbyt wiele do powiedzenia ma Murphy (nie nazywam tego szczęściem/pechem lecz właśnie tym prawem/pojęciem) bo samo życie zamyka różnego rodzaju możliwości zmian/wyboru/decyzji tzn jak już uda mi się wyjść na prostą to przytrafia mi się złamanie ręki i pół roku przynajmniej mam z głowy bo rehabilitacja trwa dość długo lub z rodziny ojca nagłe cudowne przypomnienie, że istnieje od strony drugiej „babci” (jej rodzinki), po pieniądze do opieki, ale tutaj na szczęście udało się to ugasić w zalążku i nie muszę dokładać do „babci”, której nawet nie znałem bo się na nas wypiela jak byłem jeszcze gówniarzem.
Byłem zauroczony (nie wiem czy to właściwe słowo) głównie w liceum jednak nic i tak by z tego nie było bo ta dziewczyna miała chłopaka o czym wspomniała co mnie totalnie zniechęciło i zaczęło sprawiać, że nie chciałem iść w coś co nie miało sensu. Po tym czasie aż do dnia dzisiejszego nic w tym aspekcie się nie wydarzyło/wydarzy coraz bardziej ogarnia mnie zobojętnienie w tej materii. Niby niektórzy wierzą w farmazony tego typu, że miłość/zakochanie przyjdzie niespodziewanym momencie to coraz bardziej mam wrażenie, że mnie ten „problem” nie dotyczy plus prędzej porwą mnie tzw „szaraki” i będę po pierwszym kontakcie z obcą cywilizacją albo trafię do innego wymiaru (za dużo s-f na L4) lub tym podobne zdarzenia niż w poważnym związku z drugą połówką.
Generalnie jest też także nie szukałem nic. Zacząłem szukać też nic. Brzydki nie jestem. Trochę za niski ok 165, Zadbany, może lekki brzuszek (chociaż i tak na wolnym odeszło ode mnie ok 10 kg), zaradny życiowo poukładany, zorganizowany, odpowiedzialny (chyba najbardziej z mojej rodziny), pewny siebie, spokojny, normalny (z lekko sarkastyczno-ironycznym poczuciem humoru oraz dystansem, który przyszedł z wiekiem bo tylko to mi zostało, a na inne rzeczy i tak nie mam bezpośredniego wpływu) czy kontaktowy (o czym powiedziała mi znajoma rehabilitantka. Nie mam problemu w nawiązywaniu znajomości i tych mam więcej wśród kobiet to traktuje te relacje na zasadzie kolega-koleżka lub brat/siostra jeśli wiem, że dana znajoma jest już zajęta) , a mimo to mam wrażenie, że ludzie o dobrym usposobieniu czy dobrym sercu jak niektórzy też to nazywają mają zwyczajnie przesrane w tym względzie z różnych czynników, na które tak naprawdę nie mamy wpływu zaś reszta to zwykłe bezcelowo-bezsensowne frazesy jak ten „nie szukaj miłości sama cie znajdzie” (ciekawe czy ta osoba miałaby takie samo podejście, gdyby zamienić się miejscami…wątpię).
Jestem zwyczajnie zrezygnowany tym faktem i nawet mi się już nie chce nic w tym kierunku robić – zwyczajnie mam po prostu dość i powoli godzę się z tego typu faktem, że nikogo nie znajdę, a nie mam nie wiadomo jakich wymagań, a skończę swój żywot zupełnie sam. Może to przez fakt ojca alkoholika nie wiem, ale czuje totalne zobojętnienie w szukaniu/nie szukaniu swojego miejsca na tym świecie.
Przynajmniej wywaliłem to z siebie bo mi to bardzo ciąży, a czasami też dobija fakt jeszcze długiej rehabilitacji za nim ręka wróci do pełnej sprawności.
ps
Tak całowałem się i obcowałem z dziewczyną w czasach licealnych, ale to raczej było coś na zasadzie romansu niż czegoś poważnego (uprzedzam głupie uwagi lub nazwaniem przez kogoś nienormalnym bo takich dewiantów również nie brakuje w internecie) bo ciężko nazwać to związkiem może na wyrost tak, ale nie jestem co do tego pewny.
Kobiety bardzo łatwo wyczuwają w mężczyźnie lęk, napięcie, frustrację, niepewność czy złość. I to zwykle je odstrasza – ja bardzo często tak miałem.
Poza tym warto się liczyć z tym, że jeśli jesteś uporządkowany i poukładany, bliska osoba na pewno wniesie do Twojego życia pewien chaos. Choć będzie to „pozytywny chaos”
Bardzo bym chciał tak jak chyba każdy, ale w obecnej nawet przestałem się już oglądać na dziewczyny po prostu z braku przekonania, motywacji, chęci czy wiary z nadzieją włącznie że się coś pod tym względem zmieni na lepsze. Aż tak naiwny nie jestem, że ot tak nagle trafi mi się ta jedyna jak ślepej kurze ziarno. Może to brzmi dość pesymistycznie albo jak jesienna chandra (lub coś podobnego), ale zwyczajnie zaczynam się z tym godzić, że nic takiego mnie już nie spotka.
a jak wyglądały Twoje relacje z matką? Czy myślisz, że na Twoje obecne położenie mogą rzutować jakieś Twoje przekonania na temat płci przeciwnej albo związków w ogóle?
Ogólnie są po poprawne w miarę dobre, ale nie wiem tak do końca jakie to ma przełożenie na moje wyobrażenia o związkach czy płci przeciwnej lub przekonaniach na to jak powinno to wyglądać. Ciężko mi to ocenić czy faktycznie tak jest.
Przyczyną problemów mogłoby być, gdybyś cierpiał na depresję.
Depresji nie mam bo inaczej mógłbym się targnąć na własne życie, a w tym wypadku jest to opcja dla tchórzy.
Po prostu jak każdy mogę mieć chwilę zwątpienia czy nawet braku chęci ze względu na aktualnie stagnacyjną formę życia lub wegetatywną – ot żyje bo żyję i tyle, a tym bardziej w momencie kiedy życie daje kolejnego kopa w tyłek jak z tym złamaniem.
Twój ojciec pewnie nie był aniołkiem, ale to niedobrze, jeśli dziecko jest wciągane w wojnę pomiędzy rodzicami. Na ile Twoje przekonania na temat ojca są wynikiem Twoich własnych przemyśleń/obserwacji, a na ile zostały Ci wpojone?
Są kwestie, których wolałbym nie poruszać bo różne sceny się działy od typowych awantur kłótni po bardziej złożone na podłożu psychologicznym, że tak to ujmę. Finał tego był taki, że to moja matka złożyła pozwem o rozwód, który stał się faktem.
Z tego, co piszesz, swoje relacje z kobietami traktujesz tylko w kategoriach aseksualnych (kolega – koleżanka, brat – siostra). Czy samo to nie wydaje Ci się zastanawiające?
Nie może czasami. Natomiast bardziej wynika to z faktów, które znam tzn w 95% moje znajome mają partnerów. Jedna nawet wyszła za mąż. Tak Więc kwestia dobrego wychownania światopoglądu, a nie aseksualność i mam też takie koleżanki, które mi się podobają, ale no właśnie są w długoletnim związku i nie chce być palantem, który to rozwalił. Po prostu wiem na ile sobie w tego typu sytuacjach mogę pozwolić.
Tymczasem rzeczywistość zwykle jest bardziej złożona – z reguły kiepski mąż alkoholik i kiepska dysfunkcyjna żona chodzą w parze.
Rzeczywistość jest niestety brutalna i wiele razy się o tym przekonałem. Wg mnie blokada może wynikać z pewnej nieśmiałości jeśli chodzi o fakt podrywania braku doświadczenia obycia w związkach bo co innego rozmawiać bez zobowiązań na totalnym luzie bez oczekiwań, a co innego w kwestii już bardziej złożonej jak właśnie nieszczęsne związki/małżeństwo/rodzina.
Pomimo iż jestem pewny siebie oraz nie czuje się skrępowany kiedy rozmawiam z dziewczynami wręcz przeciwnie i to jest najbardziej irytujące wręcz zastanawiające dlaczego jednym idzie łatwiej, a takim jak ja trudniej. Może tak po prostu musi być i na nic innego nie mamy wpływy bez względu na to czy coś robimy, aby zmienić swoje życie czy też nie robić nic bo i tak z góry, gdzieś ktoś określił naszą egzystencje od A do Z.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.