-
Nie chodziło mi, że miałeś złe intencje. Z wpisu wynika , że intencje miałeś dobre w każdym razie tak to odebrałem rzecz polega na tym… patrz co napisałem wyżej, ale spoko pisz jak uważasz.
Tak przy okazji to, że zwròciłem na to uwagę uzmysłowiło mi, że włączył mi się mechanizm w ktòrym zaczynam 'dbac o cudze emocje’w tym przypadku zakładając, że forma 'licytacji’ pomniejszy przeżycia związane z przedłużającą się rehabilitacja Pawła. W sumie to był post Dda93 do Pawła i nawet jeżeli uważam, że jest tam 'licytacja’ to pozostawiam (świat się nie zawali gdy będę patrzył (był w tym) obok)
Bez spiny. Spokojnie i nie mam przy okazji żadnych pretensji (dlatego czkałem z odpisaniem plus bylem zajęty sprawami życia codziennego).
Nie odczuwam w sobie syndromu DDA (nie koloryzuje złych stron z przeszłości) tylko zastawiam się „dlaczego” tak jest po prostu tyle i aż tyle. Po prostu przeszłości nie zmienię.
Też miałem kiedyś złamaną rękę. Przytyłem wtedy 15 kg i osiągnąłem swój życiowy rekord masy Poświęciłem 200 godzin na hobby. Mieszkałem u moich teściów, którzy starali się być mili, ale im nie wychodziło. Moje małżeństwo upadało. Wywalono mnie z pracy (marnie płatnej, ale jedynej, jaką wówczas miałem), bo nie potrzebowali takich, co chodzą na 1,5-miesięczne zwolnienie.
Ogólnie w moim przypadku to bardziej zrzuciłem te 10 kg niż przytyłem mimo iż niewiele w swojej diecie zmieniłem. Fakt jak masz prawą rękę w szynie to nie wiele samemu można zrobić do żarcia. Ja na szczęście mam fajną perspektywę pracy robię coś w tym kierunku (zmiana stanowiska) i staram się być optymistą, a zaczynałem z niczym mimo matury, studium policealnego plus chronią mnie związki zawodowe, a firma jest stabilna i mimo iż mam od cholery zaległości to nigdy nie miałem z tym problemów umiem się dostosować, ale w życiu uczuciowym? Jedno wielkie nic.
Jak pisałem wyżej umiem rozmawiać nawet nieświadomie flirtować z dziewczynami/kobietami w różnym wieku (może z tymi starszymi to tak nie za bardzo) i różnych nazwijmy to dyplomatyczny większych gabarytach fizycznych, ale mimo tego iż kiedyś miałem dość burzliwą, fajną oraz namiętną relacje z pewną dziewczyną w czasach szkolnych (z trzymaniem się za ręce i całowaniem). Czy mogę to nazwać związkiem? W jakimś stopniu chyba tak i stąd czuje tą pustkę emocjonalną. I być może tutaj leży problem, a co do psychologa? Staram się mieć naprawdę otwarty umysł na różne kwestie jakie daje nam ziemski byt.
Paweł, z Twojego ostatniego posta bije coś innego niż wcześniej – to nie elokwencja, siła czy poukładanie, ale prawdziwość. A to bycie sobą prawdziwym, bez osłon i masek, może być jedną z najcenniejszych wartości w życiu.
Nie dla wszystkich jest to oczywista oczywistość. Większość ludzi to zwykli dwulicowi hipokryci.
Być może jednak tę swoją złamaną rękę możesz traktować jako prezent od losu. Bo uzmysłowiła Ci, że samą pracą zawodową daleko nie zajedziesz. Że przyjdzie moment, kiedy zdasz sobie sprawę, że tak naprawdę jesteś sam i czujesz się samotny. I może lepiej, żeby przyszedł on teraz, niż kiedy będzie już na jakiekolwiek działania za późno.
Czasami tak mi się wydaje, ale potem przychodzi zwątpienie, że robię wszystko co mogę zrobić, a i tak nic się nie zmienia bo zostaje na końcu z niczym czyli sam. Portale randkowe odpadają bo tylko skarbonka bez z dna, a większość kobiet tam będących ma takie oczekiwania jakby faktycznie szukały księcia z bajki lecąc w opisie z tekstami w stylu „z niższym niż 172 cm nie będę bo to nie facet” – to niech szuka „nadfaceta”, którym nie jestem i to jest ich problem nie mój tak naprawdę. Oczywiście nie wszystkie tak robią, ale przez pewien czas miał taką fazę na portale randkowe i mi przeszło. Szkoda tracić czasu i pieniędzy tak naprawdę na nic. A potem takie płaczą jak ich ideał potraktuje je w taki sam sposób – ot ironia losu.
Przedłużająca się rehabilitacja może być jednym z elementòw podcięcia poczucia wartości, jakiegoś smutku, irytacji przy czym czytając Ciebie mam poczucie, że 'przeszkadza’ Ci ona trochę w uciekaniu. W kontekście rehabilitacji zaczerpnę tutaj jeden z wpisòw Fenix o podejściu do takich momentòw jak do stanu przejściowego.
Zgadzam się, że po ostatnim złamaniu lewej ręki miałem zupełnie inne podejście, a teraz mam zwyczajnie pretensje do całego świata „czym ja sobie na to zasłużyłem?” oraz „co jeszcze?” mimo iż wiem, że inni mają gorzej (śmiertelne choróbska, brak kończyn etc), a mimo wszystko straciłem pewność siebie, zacząłem analizować i kwestionować swoje dotychczasowe życie mimo iż nigdy nie narzekam bo zawsze może być gorzej niż jest. Podobnie jak z uczuciami czy znalezieniem swojej drugiej połówki.
Teza, że wszystkie fajne kobiety są już zajęte, jest całkowicie nieprawdziwa.
Wiem i mam tego świadomość, ale te znajomości z zajętymi kobietami też są po coś i mają mnie czegoś nauczyć o sobie może właśnie po to, aby umieć z nimi rozmawiać o wszystkim oraz niczym? Ja odbieram to jako pewną naukę, a mimo to nadal nic się nie dzieje.
Ot po prostu zwyczajnie tracę nadzieje na poznanie fajnej dziewczyny z szansą na coś więcej, a moja nadzieja jest na takiej rezerwie, że motywacja oraz chęci są zwyczajnie jest już na dnie albo bardzo bliska dna.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.