stuart napisał:
” nie wiem czy mam problem, może wcale nie jestem DDA tylko sobie wmawiam, nie chce być taki, nie patrze na to w takich kategoriach, ja juz taki jestem, zawsze byłem, z nikim nie rozmawialem, unikalem kontaktu z innymi, nie rozumialem innych. Mam po prostu chyba swoj świat i przyzwyczailem sie, że jestem w nim tylko ja, nie wyobrażam sobie jak można życ inaczej, te wszsytkie rzeczy, ktore robią inni, to dla mnie kompletna abstrakcja, to nie fair, zawsze bylem inny, gorszy”
cześć stuart 🙂
kiedy weszłam na tą stronę pierwszy raz jakieś pół roku temu robiłam to jakby wbrew sobie, myślałam dokładnie tak jak Ty- szukam sobie problemu, wmawiam, że jestem dda, a przecież to mój charakter, taka jestem, że nie umiem mówić innym o sobie, o swoim cierpieniu i dobrze, bo to powinno pozostać we mnie. Nie cierpiałam niepokoju jaki we mnie budziło czytanie tych postów tutaj i odkrywanie jak wiele rzeczy we mnie pokrywa się z cechami dda, nie mogłam się przemóc żeby tu otwarcie o sobie pisać, uciekałam stąd, żeby przez jakiś czas poudawać, że wszystko jest w porządku, ale jakoś zawsze wracałam. Zaczęłam rozmawiać z ludźmi stąd na gg i do dziś pamiętam jak ryczałam przy kompie, bo cholernie ciężko było nie tylko powiedzieć, ale i wystukać na klawiaturze to,co we mnie siedziało i co przeżyłam. Ale teraz wiem, że było warto, bo to mnie w pewien sposób uwolniło. Dziś jest trochę lepiej, ale ciągle jestem na początku tej drogi, bo dopiero zaczynam terapię. Można żyć inaczej i życzę Ci, żebyś w to jak najszybciej uwierzył 😉
