Wydaje mi się, ze nigdy się nie ucieknie przed sobą, że ten ból można zakopać, ale byle podmuch wiatru znowu wszystko rozwali. Wydaje mi się, że trzeba rozdrapac rany i czasami nawet dosięgnąć własnego dna, swojej granicy bólu, oswoic to co było, spojrzeć temu w oczy i walczyc o swoje zycie.
Wydaje mi się, ze nie da się zapomnieć. Wydaje mi się,ze jest tylko jedna droga. Mam nadzieje, ze starczy Ci siły.
Stuart, łzy nie są oznaką słabości, czujesz ogromny ból, pustke, złość i strach, i trzeba by było być chyba kamieniem, zeby tego nie czuc.
W koncu wszystko wybuchnie ze zdwojoną siłą, daj sobie prawo do pokochania siebie, to nie jest uzalanie się nad sobą, to jest duza odwaga.
Pomóż sobie, ojcu chyba nie pomozesz, a nawet jesli to nie znikną te wszystkie problemy, nadal pozostanie pustka.
