medulla zapisz:
„bo brak jest wtedy trzeźwego osądu, spojrzenia z boku. nigdy sobie czegoś takiego nie zagwarantujesz sama, kiedy tkwisz w samym środku bałaganu.
to też dobrze widać na moim przykładzie. nie dostrzegałam tego, co inni ludzie widzieli wyraźnie, co próbowali mi uzmysłowić. ślepa, głucha! a może widziałam, a nie dopuszczałam do siebie? jakikolwiek jest tego mechanizm, inni ludzie, w tym najbardziej terapeuta pokazali mi swoją perspektywę, która ostatecznie stała się także moją. i to mi pomogło jak nic innego.”
masz rację…
ale jak zacząć? ok, znajde jakiegos terapeute. i co dalej? pojde, nie pojde. eh… ok, dobra, zalozmy, ze pojde. i co dalej? co mam powiedziec?
znając mnie to wyglądałoby w ten sposób
'dzien dobry, jestem DDA, ale nie lubie mowic o sobie, porozmawiajmy o Panu/Pani’ . heh. :whistle:
