Tarja napisał:
„nadal sie boje i nie wiem czego chce…”
Ja też.
Tylko ja się boję od zawsze, mam chyba lęk wpisany w geny. Ostatnio nie bałam się we wrześniu – wracałam od lekarza, był chłodny jesienny wieczor… Nie wiem, co było w tym niezwykłego, ale to był jedyny raz, jaki pamiętam, gdy niczego się nie bałam.
A propos nie-wiadomo-czego-się-chcenia przypomniała mi się opowieść z jakiejś ksiażki, ktora ostatnio czytałam (chyba „kobiety, ktore kochaja za bardzo”). Kobieta ocknęła się w środku życia, że nie wie kim. Wsiadła w auto i zaczęła ogladać świat na zasadzie – aha, to lubię, tego nie lubię, z tym się zgadzam, z tym nie, taka jestem, taka nie jestem.
Jak szłam na terapię, miałam nadzieję, że to terapia mi pokaże, czego chcę. Ale tak się chyba nie da. Terapia dała mi kontakt z moimi uczuciami, ale do tego, co chcę muszę niestety dojść sama. Tylko tym razem mam szansę nie zapędzić się w ślepia uliczkę, bo uczucia powiedza mi, że „nie o to mi szło”. Tak to widzę.
To trochę tak, jak z Tygrysem z Kubusia Puchatka – musiał sprobować miodu, żołędzi i ostu (?), żeby dojść do wniosku, że tego jednak nie lubi.
Ponieważ na terapii nie dowiedziałam się, czego chcę, więc chcę teraz sprobować czegoś i zobaczyć jak będzie. Jak zaliczę wtopę, pojdę dalej.
A, jest jeszcze coś – czasem (baaardzo rzadko) wydaje mi się, że wiem, czego chcę, ale szybko to zagłuszam. Bo gdybym powiedziała sobie – OK, to jest to, musiałabym kompletnie zmienić swoje życie i odłożyć na bok osiagnięcia, do ktorych doszłam ciężka praca. Bronię się przed tym, bo przeraża mnie perspektywa kolejnej rewolucji w życiu i boję się, że przemawia przeze mnie lęk, a nie moje prawdziwe ja. Bo jeśli to JEST moje prawdziwe ja, to znaczy, że na razie wpieprzam żołędzie i oset, a do tranu jest mi jeszcze baaardzo daleko.
Jak znacie inny sposob na dochodzenie do tego, co się chce, to się podzielcie 🙂
