Już kilaka godzin myślę o tym i myśle,że doroslośc to poczucie siły i świadomośc,że moge kierowac własnym zyciem.To nie jest moment, kiedy zaczynamy spelniac dorosłe obowiązki.Na pewno nie było to wtedy, kiedy wyszłam za mąz i urodziłam dziecko.Mialam takie dziwne uczucie,że przyjdzie jakaś komisja zabierze mi dziecko, bo żle sie nim opiekuję.czesto miałam takie sny.Kiedy zaczełam pracować też miałam ta,kie uczucie niepeności,ze zaraz coś się stanie, wyda się to ,że do niczego się nie nadaję.myślę, ze jak Hawanie pomogło mi chodzenie na grupę Al-Anon i rozpoczęcie terapii,ogarnela mnie siła i poczułam ,ze dam radę cos zmienić w swoim życiu.A szczególnie kiedy skończylam 40 lat.pamiętam ten dzień.Czułam sie bardzo szczęsliwa.Myślałam,że nikt mi już nie powie,że jestem za młoda.Takie przekonanie o dorosłosci wtedy naprawde czułam.Ktoś mi kiedyś powiedział,ze chciałby byc młodszy.Ja nie, mnie się bardzo podoba mój wiek ito wewnętrzne poczucie dorosłósci, które mam.bez wzgledu na to co się stanie, będe wiedziała co robić.Oraz świadomośc,że prawie z każdej sytuacji w życiu uda się jakoś wyjśc, znaleść rozwiązanie.kiedy czytam Wasze posty przypominam sobie to uczucie bezradnosci, które mialam kiedy byłam w Waszym wieku.Mysle,że dorosłosc nie przychodzi sama trzeba nad nią pracować>a sa pewnie tacy, krórzy nigdy nie osiągają tego cudownego stanu.Takimi ludzmi byli właśnie moi rodzice.życze sukcesow w drodze do dorosłosci i gratuluję tym, którzy juz to osiągnęli.
