Kiedy zamykamy za sobą drzwi naszych domów rodzinnych z postanowieniem, ze już nigdy tam nie wrócimy nie oglądajmy się za siebie,Zostawiamy nasze dzieciństwo, naszych rodziców, czasem rodzeństwo, nasze wyrzuty sumienia, przeświadczenie ,że bez nas nie dadzą sobie rady.Boimy się zlego swiata nie wiedząc, że najgorsze w tym świecie już przeżyliśmy w naszych wlasnych domach, z ludzmi ,którzy powinni być nam najbliżsi.Czasem jednak wracamy, albo ściągają nas nasi rodzice, albo my nie dajemy sobie rady z wolnością….Proszę, żeby Ci którym się udało opowiedzieli jak to jest po to ,żeby Ci z nas którzy trwają w tej tragicznej zalezności, zrozumieli,żejeśli chcą się ratować muszą uciekać.Ja jestem weteranem wyprowadzek i powrotów, opowiem wWam po kolei ,jeśli macie cierpliwość.Dwa miesiące temu wyprowadziłam się znowu.Ufam,że na zawsze:)
